Rozdział XIII - Wina

Ciemność. Chłodna i spokojna ciemność. Przyjaciółka, która powinna przegnać od niej wszystkie troski, tak jak robiła to do tej pory. W chwilę wytchnienia wkradało się jednak coraz więcej ciepła. Nie, nie ciepła. Ciepło było dobre. A to co czuła to gorąc, który nagle przeistoczył się w rozżarzone do czerwoności żeliwo... echo niedawnego bólu i krzyk, choć jej usta pozostawały zamknięte. Musiała się od tego uwolnić. Musiała uciec. To pragnienie pozwoliło jej otworzyć oczy.

Serce kołatało tak szybko i głośno w jej piersi, jakby miało z niej wyskoczyć. Leżała zdezorientowana w ciszy. Próbowała opanować rwący oddech i roztrzaskaną duszę. W końcu, przez gęstą zasłonę szoku, do wnętrza jej umysłu przedarło się zrozumienie.

To był sen. Westchnęła z ulgą i poczuła jak spływa na nią chłodny spokój. Ta kojąca świadomość rozbudziła jej zmysły.

Za oknami komnaty słyszała trele ptaków. Musiał nastać ranek, gdyż jasne światło zalewało przestrzeń wokół niej. W mig pojęła też, skąd w jej śnie wzięło się ciepło. Jej spojrzenie napotkało delikatnie rozchylone usta i szlachetną, pogrążoną w nieświadomości twarz. Na swoim czole czuła ruch powietrza, a pod dłonią wznoszenie się i opadanie szerokiej piersi oraz miarowe bicie serca. Ciężka ręka obejmowała ją w pasie i przyciskała do gorącego ciała, tak że doskonale czuła każdą jego krzywiznę czy zagięcie.

Wstrzymała oddech, zdając sobie sprawę ze swojego położenia. Umysł całkowicie porzucił otumanienie po koszmarze dla odzyskania swobody myślenia. Zabrała swoją dłoń jak oparzona i ostrożnie wyswobodziła się z uścisku, wywołując tym pełen niezadowolenia senny pomruk.

Może gdyby nie była tak bardzo rozbita, ten dźwięk by ją rozbawił, ale ostatnie wydarzenia odebrały jej dobry humor. Poranny koszmar też dołożył się do emocjonalnego rozchwiania. Chwilowy spokój miał ją zmylić.

Przemyła twarz wodą z misy, stojącej na królewskiej toalecie i przyjrzała się krytycznym okiem swojemu odbiciu w lustrze. Nie wyglądała dobrze. W niczym nie pomogło przetarcie zaspanych oczu i przeczesanie włosów palcami. Przywodziła na myśl umierającą driadę. Jej twarz była blada, a oczy podkrążone i zgaszone.

Poprzedni wieczór pozwolił jej uporządkować większość uczuć, ale wciąż nie mogła pogodzić się z wieloma rzeczami, a wyrzuty sumienia wcale nie zmalały. Wręcz przeciwnie, z każdą chwilą rosły w siłę. W myślach sklęła się za nieroztropność i tak nierozważne okazanie emocji własnemu wrogowi, choć... Odniosła wrażenie, że jej stosunki z Uchihą uległy diametralnej zmianie na lepsze. Może, gdyby odpowiednio go podejść, nakłoniłaby go, by zwrócił jej wolność... Z jednej strony tęskniła za swoją krainą, pałacem, Ikuto i wieloma innymi rzeczami, lecz z drugiej, w Bumithrii dostała czas do różnorakich przemyśleń i nauki. Czuła się o wiele dojrzalsza niż kilka tygodni wcześniej. Jakby ciężar tych wszystkich doświadczeń pozbawił ją naiwności i złudzeń. Pobyt w tym miejscu otworzył jej oczy, umysł i duszę. Nie wiedzieć kiedy, mimowolnie zaczęła zakochiwać się w nieco brutalnej i okrutnej, ale dotkliwie niezakłamanej Bumithrii. Tutaj łatwo odróżniała dobro od zła, prawdę od kłamstwa, dobrą wolę od złej. W Esselunith oszustwo zwykło przystrajać się w kolorowe pióra i kwiaty. Z każdym mijającym dniem tutejsza dzika rzeczywistość obdzierała ją z tych wszystkich błyskotek. Była za to dozgonnie wdzięczna, pomimo bólu, który jej to przynosiło.

Zerknęła na śpiącego wciąż Uchihę. Dziękowała Matce Naturze za to, że wygląda już dużo lepiej. Gdy tak patrzyła, zaczęła się zastanawiać, dlaczego to właśnie jemu się zwierzyła. Powierzyła mu zmartwienia, którymi nie podzieliła się nawet z Tsezil. Czy to dlatego, że jest władcą i mógł ją zrozumieć w sposób, w jaki nie udałoby się to nawet jej własnej towarzyszce? Czy może przez wzgląd na troskę, której dotąd nigdy u niego nie widziała i instynktownie wyczuła szansę na zdobycie jego zaufania? A może chodziło o jeszcze coś innego? Długo namyślała się nad odpowiedzią. W końcu jednak ciszę przerwało pukanie do drzwi.

Ten dźwięk wydał się Sakurze zbyt donośny po tak długiej ciszy i wzdrygnęła się mimowolnie słysząc go. Rozpędzając rozmyślania, otworzyła drzwi komnaty, by ujrzeć zatroskane oblicze Hinaty. W jednej chwili zalała ją fala wdzięczności dla przyjaciółki. Chwyciła zaskoczoną elfkę w objęcia, mrugając szybko, by pozbyć się łez wzruszenia.

- Dziękuję. Dziękuję, że tak szybko zorganizowałaś dla mnie wtedy pomoc i za to, że go uleczyłaś - wyszeptała, ściskając i całując Hinatę po policzkach. - Obudził się wczoraj nad ranem. Podałam mu wodę i ponownie zasnął. Jest osłabiony, ale poza tym nic mu nie dolega.

Hinata cała się rozpromieniła. W naturalny dla elfa sposób cieszyła się z uratowanego życia. Samo to, że mogła pomóc, było dla niej wystarczającą nagrodą.

- To bardzo dobrze. W takim razie nie będę go jeszcze budziła. Zbadam go później, ale w zamian pomęczę ciebie. Już odzyskałam siły.

- Jesteś pewna? - Sakura zmierzyła elfkę wzrokiem. Doskonale znała altruistyczną naturę przyjaciółki. Wiedziała, że Hinata powiedziałaby te słowa niezależnie od swojego rzeczywistego samopoczucia byleby tylko wreszcie pomóc.

- Tak. Na pewno. - Pokiwała głową z entuzjazmem. - Nie martw się o mnie. To był ciężki zabieg, fakt, ale minęła już ponad doba. Używanie magii nie zabija. Męczy, owszem. Jednakże przespałam cały wczorajszy dzień, a Naruto się o mnie zatroszczył. Jestem wypoczęta w przeciwieństwie do ciebie - westchnęła ciężko widząc zmęczenie przyjaciółki i popatrzyła na nią z przyganą.

- Dobrze - skapitulowała Sakura unosząc ręce w geście poddania. - Wierzę ci.

- Więc chodźmy. Umyjesz się, zjesz coś i wyleczę cię. - Hinata już odwróciła się na piecie, by odejść, ale królowa ani drgnęła.

- Nie sądzę, żeby zostawienie go tutaj samego było dobrym pomysłem. To lekkomyślny idiota. Zdąży zrobić sobie krzywdę, nim wrócimy.

Elfka drgnęła zaszokowana słowami przyjaciółki. Przeżyła bowiem déjà vu. Sakura z podobną bezczelną poufałością odnosiła się do Ikuto. W jej wypowiedziach oprócz nagany zawsze dawało się wyczuć czułość, gdy chodziło o centaura. Teraz użyła dokładnie tego samego tonu wobec Uchihy.

- Sakuro! - wydukała na bezdechu.

- Hinato, gdybym go nie powstrzymała, zepsułby twoje dzieło już kilka godzin po zabiegu. Próbował wstać. Niedoczekanie. Jakby nie wiedział, że jeszcze trochę sobie tu poleży jak kłoda. Nie pozwolę mu wstać, choćbym miała przywiązać go do łóżka - wytłumaczyła, mylnie interpretując powód wzburzenia elfki.

Hinacie chwilę zajęło otrząśnięcie się ze zdumienia. Wiedziała, że Sakura oburzyłaby się, gdyby wypowiedziała na głos swoje odkrycie, więc tylko zachichotała cicho. Może nie powinna, ale cieszyła się z poprawy stosunków królowej z władcą Bumithrii. Chłód nigdy nie pasował do przyjaciółki. Hinata bardzo nie lubiła, gdy Sakura okazywała swoją nienawiść wobec Uchihy. Jej zachowanie oczywiście było uzasadnione, jednakże tak silne, negatywne uczucie może przynieść tylko szkody. Nienawidząc, Sakura przestawała być sobą.

- No dobrze. Uleczę cię tutaj, a potem poznęcam się nad "panem niewdzięcznikiem".

Sakura przestawiła krzesło dalej od łóżka i usiadła na nim.

- Cała jestem twoja - oświadczyła z nieco cierpką miną.

Hinata po raz pierwszy miała okazję dokładnie obejrzeć obrażenia Sakury i każde nowe odkrycie wstrząsało nią bardziej. Bez problemu wyleczyła wargę, nadgarstki i ramię, ale gdy przyjaciółka zakasała spódnicę, elfce zabrakło słów.

- Och Sakura... - wyszeptała z bólem przez zaciśnięte z emocji gardło. - To takie okrutne. Wiesz, że poparzenia to najgorszy rodzaj rany. Nie ważne co zrobię, zostaną ci blizny do końca życia.

Kobieta westchnęła ciężko i to nie z powodu tej wiadomości. Wiedziała o tym wcześniej. To przyjęcie troski Hinaty przychodziło jej z trudem. Położyła dłoń na ramieniu przyjaciółki, zmuszając ją, żeby podniosła wzrok.

- Nie łam sobie tym głowy. To nie ma dla mnie znaczenia - odparła ze stanowczym spokojem.

Hinata bez słowa dokończyła leczenie, po czym posłała służące po posiłek dla siebie, królowej i rannego.

Sakura bacznie obserwowała elfkę i jej strapiony wyraz twarzy. Były dla siebie jak siostry. Z ciężkim sercem ujęła smukłe dłonie Hinaty i popatrzyła prosto w fiołkowe oczy.

- Nie martw się o mnie - podkreśliła po raz wtóry. - Najgorsze już za mną. Sama musze uporać się z pewnymi sprawami. Kiedyś będziemy się razem z tego śmiać, ale jeszcze nie teraz, kiedy on leży tutaj z mojego powodu. Znasz mnie. - Sakura czuła, że to co mówi nie jest do końca prawdą. Jednak nie chciała widzieć bólu w oczach przyjaciółki. - Pragnę, żebyś doceniła swoje szczęście i cieszyła się przeżywając je zamiast roztrząsać moje troski. Zasługujesz na to, co daje ci Naruto. On jest cudowną osobą. Szczerą, ciepłą i bardzo cię kocha...

Nie dokończyła swojej wypowiedzi, bo elfka zmarszczyła groźnie brwi, a przez jej twarz przemknął gniew. Rzadko coś prowokowało u niej taką reakcję, więc Sakura niemal bezwiednie umilkła.

- Mylisz się, jeśli sądzisz, że skupię się na Naruto, gdy ty cierpisz. Jestem krwią z twojej krwi! Twoją przyjaciółką, siostrą i poddaną. Nie mogę udawać, że nie widzę tego jak bardzo zostałaś skrzywdzona. Martwienie się o ciebie to mój przywilej i obowiązek. Pogódź się z tym!

Hinata wyrwała dłonie z uścisku Sakury i zostawiła ją zamarłą z szoku, by odebrać od służby posiłek. Gdy królowa otrząsnęła się, zrozumiała, jak bardzo jej kuzynka jest do niej przywiązana. Pospiesznie otarła łzy wzruszenia. Elfka tyle razy okazała swoją lojalność, choćby przyjeżdżając z nią do Bumithrii, czy nawet dotrzymując jej towarzystwa w kamiennym pałacu Essleunith.

Pojęła jeszcze coś. Podświadomie próbowała pozbyć się wyrzutów sumienia, odpychając ich źródło. Patrzenie na troskę przyjaciół i towarzyszy to jej kara. Ich współczucie paliło ją żywcem. Każde wypełnione zgryzotą spojrzenie, które otrzymywała, raniło niczym tysiąc igieł zatopionych w sercu. Wreszcie doskonale zrozumiała, dlaczego to właśnie przed Uchihą się odsłoniła. Brzydziła się siebie i swojego zachowania wtedy w podziemiach. Jak mogła przyjąć troskę kogoś tak szlachetnego, oddanego i odważnego jak Tsezil, Hinata, czy chociażby Naruto, skoro ona sama w chwili próby nie potrafiła się na to zdobyć? Żadne z nich nie poddałoby się tak szybko i nie dopuściło takiej zdrady, wiedząc, że to tchórzostwo może zaważyć na życiu tysięcy innych, niewinnych istot. Była niegodna swojego stanowiska i przyjaźni swoich druhów.

Sądziła, że jest równie odważna, by walczyć do ostatniego tchu, ostatniej kropli krwi. Ostatecznie nie zdobyła się na poświęcenie. W tamtej chwili chciała nadziać się na ów plugawy sztylet, byleby zachować dumę. Uchiha mógł załagodzić tę burzę. Orafin zdjął z jej barków ciężar żądzy zemsty, ale tylko królem gardziła bardziej niż sobą. Plamy krwi jej ojca na jego rękach maskowały ten wstyd. Pogodziła się z nienawiścią do niego, gdyż gorycz tego uczucia łagodziła silniejszą nienawiść do samej siebie za to, że to on przyniósł jej ukojenie w bólu. Poskładał ją w całość jednym gestem, jednym słowem. Ta słodko-gorzka świadomość zatapiała swe szpony w resztce drżącej duszy. Oto ona - Sakura Haruno, która nie zniesie miłosierdzia przyjaciół, a w zamian pozwoli, by jej niepokoje poskramiał wróg.

Zasłużyła na taki los. To miało wkrótce ją zniszczyć. Jednak cieszyła się z tego, że będzie własnym katem i to ona podpisze wyrok.

Wraz z Hinatą zjadły śniadanie i ocuciły rannego. Elfka uważnie zbadała Uchihę, który co raz rzucał królowej zagadkowe spojrzenia. Sakura zachowywała się, jakby tego nie dostrzegała, lecz wkrótce wyszła z komnaty, wymawiając się potrzebą odświeżenia. Nie czuła się dłużej komfortowo w pobliżu przytomnego władcy. Wiedziała, że zastanawia go wczorajszy pokaz zaufania i nie miała ochoty mierzyć się z jego pytaniami. Nie zamierzała do tego wracać.

Jak się wkrótce okazało, w najbliższym czasie los oszczędzi jej bliższych konfrontacji z Uchihą. Hinata przejęła nad nim pieczę. W opiece miał jej też pomóc Naruto. Władca nigdy nie zostawał w komnacie sam. Za dnia towarzyszyła mu elfka wraz z najlepszym przyjacielem, a nocami Mortifer. Wszystko po to, by pod żadnym pozorem nie opuszczał łóżka.

Sakura czuła dzięki temu ulgę. Liczyła, że upływ czasu pozwoli im obojgu zdystansować się do zaistniałej sytuacji. Oczywiście odwiedzała go raz na dwa dni, ale to nie z nim wtedy rozmawiała, lecz z Hinatą. Nie zastanawiając się nad tym zbyt długo, rzuciła się w wir nauki.

Przez następny tydzień pracowała nad poprawą swoich umiejętności, z nieporównywalnym do wcześniejszego, zaangażowaniem. Jej zapał po części brał się z potrzeby zakopania głęboko w umyśle poczucia winy, ale przede wszystkim ze strachu. W pamięci wciąż miała żywe wspomnienie swojej bezradności. Dobitnie pojęła, że musi umieć bronić się sama. Następnym razem pomoc mogła nadejść zbyt późno, a wciąż pozostawała królową Esselunith. Chciała zadośćuczynić za swoją krnąbrność. Pochwały Ksaviera już jej nie cieszyły. Postępy, które do tej pory poczyniła, nie wystarczały. Dniami ćwiczyła z Naruto fechtunek, a z Ksavierem umiejętności magiczne. Noce spędzała trenując samodzielnie w ogrodzie. Robiła to, dopóki nie była na tyle zmęczona, by zasnąć bez strachu przed koszmarami, które i tak przychodziły. Nieubłaganie i bezlitośnie, te czarne mary cięły wrażliwy umysł, aż drżało całe jej jestestwo. Jednak ten niemal nieludzki wysiłek pozwalał choć na chwilę zapomnieć o hańbie.

Tsezil coraz bardziej złościła zamknięta postawa Sakury. Dotkliwie czuła, że jest odtrącana i nie potrafiła przebić się przez mur, który nagle wyrósł miedzy nią, a jej towarzyszką. Nigdy przedtem nie zdarzyło się im coś podobnego. Może czasem Sakura mało chętnie dzieliła się z tygrysicą swoimi przemyśleniami, ale jeszcze nigdy ich relacja nie ochłodziła się do takiego stopnia.

Złość i irytacja coraz częściej wypierały współczucie i troskę o towarzyszkę. Nie rozumiała jej zachowania i tego unikania się jak ognia. Za dnia Sakura cały swój czas poświęcała na wizyty w Akademii Magii oraz naukę walki mieczem. Przy czym potrafiła spędzić na polu treningowym wiele godzin, nic nie robiąc sobie ze zmęczenia, gorąca, głodu czy pęcherzy na dłoniach. Mało tego, zaczęła pojedynkować się również z innymi uczniami i nauczycielami, choć wcześniej unikała takich walk z obawy o swoje bezpieczeństwo. Tsezil oczywiście starała się wyperswadować jej takie dzikie, niebezpieczne pomysły i przesadne zaufanie do Bumithrian, ale Sakura była głucha na wszystkie zdroworozsądkowe argumenty. Zazwyczaj ją zbywała i szybko ucinała dyskusję. To również doprowadzało tygrysicę do szału. Dziewczyna zdawała się w ogóle nie liczyć ze zdaniem swojej towarzyszki, co wcześniej się nie zdarzało. Zazwyczaj jeśli w czymś się ze sobą nie zgadzały, rozmawiały i dochodziły do kompromisu. Teraz opinie Tsezil zdawały się królowej na tyle nieistotne, by nawet nie zadać sobie trudu z podaniem powodów owej różnicy poglądów. Im bardziej tygrysica starała się wpłynąć na Sakurę, tym silniej ona akcentowała swój sprzeciw, okazując przy tym zupełny brak szacunku, wychodząc z komnaty bez słowa lub unikając kontaktu wzrokowego.

Tsezil jednak najtrudniej znosiła to, że ów dystans objawiał się również fizycznie. Po przyjeździe do Bumithrii nocą zasypiały w swoich objęciach. Teraz Sakura kładła się z dala od towarzyszki, jakby nie mogła znieść owej bliskości.

Tsezil wysunęła pazury i wbiła je w miękką, wilgotną ziemię. Rzuciła się do biegu. Pracujące mięśnie dawały jej złudne poczucie, że wszystko jest na swoim miejscu. One nigdy nie zawodziły. Pracowały tak samo jak wczoraj, pozwalając jej ciału nabrać prędkości. Dzięki pędowi powietrza przez krótką chwilę czuła się wolna od trosk i zmartwień. Oczywiście to uczucie rozprysło się, gdy tylko dostrzegła wśród drzew błysk złotych łusek.

Już od dawna chciała poradzić się wiekowej, niewątpliwie doświadczonej smoczycy. Wahała się ze względu na dumę, ale w końcu poczuła, że sama sobie nie poradzi. Była już na skraju wytrzymałości psychicznej. Ta sytuacja musiała ulec zmianie. Obawiała się, że w innym przypadku utraci więź. To właśnie ten lęk popchnął ją do szukania pomocy. W Terrathii ta kwestia była tematem tabu, dlatego niektórzy w ogóle nie wiedzieli, iż więź można zerwać. Zdarzało się to niezmiernie rzadko, ale jednak ta myśl nie dawała jej spokoju. Gdy towarzysze przestawali się wzajemnie potrzebować, mogli rozstać się bez cierpienia, któremu towarzyszy śmierć jednego z nich.

Tygrysica wciąż pamiętała, gdy jako kilkutygodniowe kocie przywędrowała wraz z matką do pałacu Esselunith, gdzie śpiewało do niej nowe życie. Od dnia narodzin księżniczki... nie, od dnia jej własnych narodzin była przeznaczona, by towarzyszyć Sakurze w jej podróży. Tworzenie się więzi to bardzo zagadkowa i tajemnicza sprawa. Nikt tak naprawdę nie wie, jak to się dzieje, że niektóre magiczne istoty towarzyszą ludziom, elfom i krasnoludom. Po prostu w pewnym momencie swojej egzystencji, może to być na początku, ale też później, krew magicznych stworzeń o zwierzęcym pierwiastku zaczyna śpiewać. Czuje się wtedy przymus, by wędrować w poszukiwaniu nowonarodzonego towarzysza, drugiej połowy duszy, stworzenia, które będzie się kochać miłością zbyt potężną, by ją opisać, a jednocześnie przytłaczająco oczywistą i bezwarunkową. To jak przebudzenie z głębokiego snu z przeświadczeniem, że od tej chwili coś trwale uległo zmianie. Albo bardziej jak zrozumienie starożytnej prawdy. Jak to, że to słońce, woda i ziemia utrzymują nas przy życiu.

Tsezil do niedawna żyła w przeświadczeniu, że jej więź z Sakurą to coś równie naturalnego jak oddychanie, chodzenie czy spanie. Coś nad czym nie trzeba się zastanawiać, czemu nie musi poświęcać zbyt wiele uwagi, bo jest trwałe, nieskończone i nienaruszalne. Świadomość, że gorzko się myliła, wytracała ją z równowagi i ścinała krew w żyłach.

- Witaj Tsezil - przywitała się dudniącym głosem Nerahel.

Smoczyca przypatrywała się przybyłej z uwagą. Już wcześniej zauważyła, iż królewską towarzyszkę coś trapi, co było zaskakujące w obliczu faktu, że królowa wyszła z niedawnej opresji bez szwanku. Tygrysica powinna się radować, a nie smucić.

- Witaj Nerahel. - Nawet jej głos stracił na hardości i został przeżarty przez niepewność. - Dziękuję, że zechciałaś ze mną porozmawiać. Potrzebuję twojej rady.

Te słowa wprawiły smoczycę w zaciekawienie. Tygrysy benguickie nie prosiły o rady. Były zbyt dumne i wyniosłe. Problem musiał wyglądać poważniej, niż sądziła na początku. Od razu wzmożyła czujność i cała zamieniła się w słuch. Jeśli coś do tego stopnia troskało Tsezil, to na pewno dotyczyło królowej, której Nerahel okazywała duży szacunek.

- Wypowiedz na głos swoje żale, tygrysico. Mam nadzieję, że będę potrafiła ci pomóc. To zaszczyt, że właśnie mnie wybrałaś na swoją powierniczkę.

Tsezil jeszcze przez chwilę odganiała od siebie wątpliwości. W końcu przysiadła na tylnych łapach i utkwiła zdeterminowany wzrok w błękitnych oczach Nerahel.

- Martwię się ostatnio o pewną rzecz. Wiem, że nie masz i nie miałaś towarzysza, ale jesteś wiekową istotą. Może o tym słyszałaś. Ponoć więź da się zerwać w pewnych skrajnych przypadkach. Możesz mi o tym opowiedzieć?

Smoczyca z wrażenia aż wypuściła z nozdrzy kłęby siarkowego dymu. W jej spojrzeniu zaiskrzył srogi zawód.

- Czy ty chcesz opuścić królową? Na Matkę! Co ty sobie myślisz?! - Jej głos zabrzmiał tak złowrogo, że ptaki z pobliskich drzew zerwały się do ucieczki.

Tygrysica zjeżyła się. W jednej chwili zupełnie zwątpiła w sens tej rozmowy.

- Skąd ci to przyszło do głowy?! - odparowała równie wzburzona. - Nie opuściłabym jej nawet, gdyby ona opuściła mnie. Spędziłam z nią całe swoje życie. Jest moją towarzyszką, powiernicą, strażniczką i panią. Kocham ją miłością, której nie jesteś w stanie pojąć. Liczyłam na twój rozsądek, a właśnie udowodniłaś, że wcale go nie posiadasz. - Poderwała się z miejsca z zamiarem odejścia. Nie odeszła jednak daleko, gdyż zatrzymał ją głos smoczycy, która zrozumiała swój błąd.

- Przepraszam. Poczekaj! - zawołała. - Masz rację. Nie powinnam w ciebie wątpić. Myślę, że po prostu trochę ci zazdroszczę. Złożyłam tysiące jaj, ale nigdy nie znalazłam istoty, za którą mogłabym oddać życie i z którą łączyłaby mnie tak intymna relacja. Pozwól, że cię wysłucham, tygrysico. Królowa jest pierwszą osobą, dzięki której zaczynam rozumieć prawdziwą naturę więzi. My - smoki nie łączymy się w pary, nie wychowujemy potomstwa i bardzo rzadko mamy kontakt z pozostałymi społecznościami. Nie potrafimy utrzymywać stałych relacji z innymi rasami, gdyż mamy zbyt gwałtowny temperament. Dopiero osobniki w moim wieku są w stanie pragnąć miłości. Dzięki moim skrzydłom przemierzyłam wiele mil, widziałam wiele niesamowitych rzeczy i o wielu zaskakujących słyszałam. Wierzę, że będę zdolna udzielić ci satysfakcjonującej odpowiedzi i rozwiać twoje wątpliwości.

Udobruchana Tsezil ponownie utkwiła spojrzenie w Nerahel.

- Tak. Obiła mi się o uszy historia pewnego zielonego smoka. Nasz gatunek nie przepada za towarzystwem innych istot. Z pominięciem sezonu godowego. W związku z tym wielu z nas ma dziką, niecywilizowaną osobowość. Większość aroganckich smoków nie zna języka ludzi Terrathii i potrafi mówić jedynie dialektem staromowy. Czasami zdarza się, że smok, który zbyt długo żyje w samotności, całkiem zapomina słów mowy. Mówię ci to, byś zrozumiała punkt widzenia smoka, o którym wspomniałam. Nazywał się on Piryt i jak wielu wybrał samotne życie w górach. Któregoś dnia jego spokój przerwało wezwanie towarzysza, który właśnie się narodził. Smok był z tego powodu bardzo nierad. Ciało przestawało go słuchać. Zapałał więc wielkim gniewem do Matki Natury i owego dziecka. Wyruszył w podróż, ale nie po to, by odszukać dziecko lecz, żeby oddalić się od niego na jak największy dystans. Powrócił do Gór Itis po kilku miesiącach. Udało mu się zerwać wieź. Jego przypadek jest, jak to określiłaś, "skrajny". Nigdy nie zobaczył na oczy swojego towarzysza i porzucił zarówno więź jak i owe dziecię. Ty jesteś związana z królową od lat. Wasza więź zapuściła korzenie, wtopiła się w dusze. Nie musisz się obawiać. Wydaje mi się, iż to chwilowy brak zrozumienia tworzy dystans miedzy wami, ale to błahostka w porównaniu ze zrywaniem więzi.

Dzięki słowom Nerahel z Tsezil opadło napięcie ostatnich dni. Nagle dotkliwie poczuła jak bardzo znużyła ją ta sytuacja. Miała ochotę zwinąć się w kłębek i spać. Zwiesiła swój łeb, a odrobina, zwyczajnego dla niej majestatu, zeń uleciała.

- Nadal nie wiem, co mogę zrobić, by naprawić nasze stosunki - przyznała z rezygnacją.

Smoczycy zrobiło się nieco żal królewskiej towarzyszki. Zniżyła swój łeb, niemal dotykając nim trawy, by spojrzeć tygrysicy prosto w oczy.

- To dosyć proste. Królową Haruno może dręczyć coś, z czym jeszcze się nie zetknęłaś. Postaraj się ją zrozumieć. Kiedy już odkryjesz, w czym rzecz, przyjdź do mnie. Postaram się o mądrą radę.

Tsezil odniosła wrażenie, że miejsce jednego ciężaru na jej barkach zajął kolejny. Nie pojmowała, dlaczego Sakura ostatnio zachowuje się tak dziwnie, a wszelkie próby wypytania jej spełzały na niczym. Może ma to związek z tym, co wydarzyło się w podziemiach, a może z jeszcze czymś innym...

Świadomość, że wcale nie rozumie swojej towarzyszki ubodła ją, zostawiając na języku mdły smak, a w sercu piekącą pustkę.

- Sakura zaczęła się dystansować po porwaniu. Na początku sądziłam, że jest w szoku z powodu tortur i rany króla Bumithrii. Dlatego dałam jej trochę przestrzeni. Ona nie lubi afiszować się swoimi słabościami i troskami, zazwyczaj chce poradzić sobie z nimi sama. Sądziłam, że z dnia na dzień będzie lepiej, ale unika mnie i rozmowy ze mną coraz bardziej, jakby obawiała się mojej reprymendy... - Tygrysica nagle urwała, gdy w pełni zrozumiała sens wypowiadanych słów. Gdy wypowiedziała myśli na głos, stały się bardziej klarowne.

- A raczej bała się tego, co od ciebie usłyszy. Nie zapominaj tygrysia towarzyszko, że królowa również ma swoją dumę, która najwyraźniej bardzo ucierpiała.

W oczach Tsezil powoli zaczynało pojawiać się zrozumienie. Podziękowała Nerahel za rozmowę i odeszła powolnym, dostojnym krokiem w głąb lasu z dala od pałacu. Jej pręgowane futro lśniło i falowało z każdym ruchem.

Upłynął tydzień od feralnego balu i porwania. Sakura ćwiczyła z Ksavierem tworzenie stad koni, gęsi, jeleni i innych zwierząt. Usatysfakcjonowany ogromnymi postępami królowej arcymag zaproponował, by za kilka dni spróbowała uformować wodę w smoka. Zmęczona z ulgą przyjęła wiadomość o końcu zajęć. Zbyt mało ostatnio sypiała. Nawiedzające ją koszmary kradły nawet te krótkie, cenne chwile wypoczynku.

Zarzuciła na głowę kaptur i ruszyła w stronę zamku w towarzystwie przydzielonego jej przez Uchihę strażnika. Pomimo jego obecności codzienne wędrówki przez miasto nadszarpywały jej nerwy mocniej niż zazwyczaj. Idąc ulicami, czuła się obserwowana, osaczona. Miała wrażenie, że zaraz ktoś wyskoczy z tłumu, albo cienia jakiegoś budynku i ogłuszy ją, nie dając możliwości bronienia się. Całą drogę trzymała spoconą dłoń na rękojeści miecza i wytężała słuch. Wzdrygała się na każdy głośniejszy dźwięk, który wybijał się z odgłosów żyjącej stolicy. Gdy w końcu docierała za mury pałacu i zostawiała swojego strażnika, przystawała w jakimś ustronnym miejscu, by złapać oddech i obetrzeć z twarzy zimny pot. Tego dnia było tak samo. Potrzebowała długiej chwili, by uspokoić głośno dudniące serce. Kolana trzęsły jej się i uginały pod ciężarem ciała. Gdyby w porę nie przytrzymała się chłodnej ściany, upadłaby.

Nagle przypomniała sobie, że umówiła się na wieczorny sparing z Naruto. To dostarczyło jej wystarczającej motywacji, by ruszyć z miejsca. Poszła do komnaty zjeść posiłek. Trochę zaskoczył ją brak Tsezil, która ostatnio przykleiła się do niej niczym cień. Z trudem przypomniała sobie wczorajszą rozmowę z towarzyszką. Tygrysica wspomniała, że planuje zobaczyć się z Nerahel. Nie zastanawiając się nad tym, pochłonęła przyniesiony przez Miruin posiłek i udała się na plac ćwiczeniowy.

Naruto już pojedynkował się z innym wojownikiem, którego również uczył fechtunku. Pozostali uczniowie przyglądali się temu z niekłamanym zainteresowaniem błyszczącymi z emocji oczami. Jednak gdy ich mistrz dostrzegł królową, przerwał walkę, co spotkało się z głośnym protestem widowni.

- Wracać do swoich zajęć - pouczył ich surowo i przywitał władczynię głębokim ukłonem oraz serdecznym uśmiechem, który zamaskował jego rosnący niepokój.

Królowa przychodziła na plac rano i wieczorem każdego dnia. Widział się z nią wcześniej, dlatego nie umknęła mu bladość jej skóry i głębokie cienie zmęczenia pod oczami. Żaden z jego wojowników nie pracował nad sobą tak wytrwale. Martwił się o nią ze szczerego serca i nawet rozmawiał o tym z Hinatą, ale po tym jak Sakura na niego naskoczyła ostatnim razem, wolał nie afiszować się swoimi uczuciami.

- Pani, widziałem się dziś z królem. Ma się o wiele lepiej. Chce się z tobą zobaczyć. Hinata też prosiła, żebyś przyszła, bo kończą się jej pomysły, jak zatrzymać go w łóżku. Nie jest przyzwyczajony do tak długiego bezruchu. No i rano zażądał dokumentów, nad którymi teraz pracuje... chociaż nadal potrzebuje wypoczynku.

Uwadze Sakury nie umknął oficjalny ton, jakim zwrócił się do niej Naruto. Od dnia porwania nie użył jej imienia. Z jednej strony smuciło ją to, lecz z drugiej zrozumiała, że tak jest lepiej. Za bardzo spoufaliła się z przyjacielem króla.

- Nie martw się. Planuję odwiedzić go wieczorem po naszej lekcji. Więc jeśli jesteś gotów...

Wyjęła z pochwy u swego boku miecz i zaatakowała bez ostrzeżenia. Naruto w ostatniej chwili zdążył unieść własną broń i odparować cios. Uśmiechnęła się do niego psotnie, ale w tym geście nie znalazł ni krzty radości.

Nie rozbawił go ten podstęp i zajadliwość. Królowa parła z całą swoją siłą, wykorzystując wszystko, czego nauczyła się przez ostatnie dni. Szło jej coraz lepiej, ale wciąż nie radziła sobie z rozkładaniem własnego ciężaru przy odparowywaniu sztychów. To skutkowało tym, że często lądowała na ziemi. Nie chciał myśleć, ile siniaków musi mieć na swoim ciele po tak intensywnym tygodniu. Dlatego nie zdziwił się wcale, gdy po kilku następnych wymienionych ciosach, upadła. Zaniepokoił się dopiero kilka sekund później, gdy się nie poruszyła, a jej ciało wydało mu się zbyt bezwładne.

Rzucił miecz na ziemię, choć jako wojownik nigdy nie powinien tego uczynić. Doskoczył do nieruchomej kobiety, czując to samo przerażenie, co przed tygodniem.

Obudził ją harmider przekrzykujących się nawzajem głosów. z zaskoczeniem stwierdziła, że leży na czymś miękkim, co zdaje się być łóżkiem. To ją zdezorientowało. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała był sparing z Naruto. Dalej w jej pamięci ziała czarna dziura, jak wtedy, gdy podczas świętowania swoich urodzin w królestwie elfów wypiła zbyt dużo wina z czarnego bzu. Przeklęła w myślach swoje słabe ciało. Z wysiłkiem otworzyła ciężkie powieki i napotkała wściekłe spojrzenie potarganej Hinaty. Elfka wyglądała, jakby przed chwilą stoczyła walkę z nawałnicą. I o dziwo, tą nawałnicą okazał się być nie kto inny jak sam Sasuke Uchiha, który to właśnie się z nią wykłócał.

- Ktoś jej musi przemówić do rozsądku pani doktor, bo najwyraźniej wy nic nie wskóraliście. Leżałem na tym cholernym łóżku cały tydzień. Wystarczy. Powinnaś się cieszyć, że wytrzymałem aż tyle.

Sakura uśmiechnęła się krzywo, słysząc tę krnąbrną, impertynencką gadaninę. Miło wiedzieć, że nie tylko jej samej Uchiha potrafił zajść ostro za skórę. Jednak jej rozbawienie szybko prysło. Hinata była wyjątkowo cierpliwą, spokojną i uprzejmą osobą. Dawno nie widziała jej tak rozwścieczonej i przestraszyła się, gdy zrozumiała, że ta złość wcale nie jest wymierzona w króla Bumithrii.

- Sakura, do jasnej cholery! Możesz mi łaskawie wytłumaczyć, co ty najlepszego wyprawiasz?!

Królowa skuliła się, gdy usłyszała podniesiony głos Hinaty. Miała szczerą ochotę nakryć sobie głowę pledem, pod którym leżała. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc tylko biegała po pomieszczeniu zagubionym wzrokiem. To nie pomogło, gdyż zobaczyła wstrząśniętą do głębi Tsezil, przerażonego Naruto i zirytowanego Uchihę, który najwyraźniej przerwał swój wypoczynek, gdy usłyszał o tym, co się stało.

- I może mi wytłumaczysz, skąd miałaś na ciele te wszystkie siniaki!

Zanim Sakura zdążyła się nad tym zastanowić, wymownie popatrzyła w stronę Naruto, który wzdrygnął się, napotykając spojrzenie Hinaty.

- No pięknie! Czy wy wszyscy postradaliście zmysły?! Nie dość, że muszę niańczyć tego, pożal się Matko, króla, który zachowuje się gorzej niż dziecko, to jeszcze ciebie!

Słysząc tę reprymendę, poczuła się głupio. Zrozumiała, że to co zrobiła, było bardzo niedojrzałe.

- Masz rację, przepraszam - wykrztusiła w końcu niemal szeptem i odwróciła się na bok, odcinając od zmartwionych spojrzeń.

Usłyszała prychniecie rozsierdzonej przyjaciółki i kłapnięcie drzwiami, gdy opuściła komnatę wraz z Naruto.

W pomieszczeniu nastała cisza przesycona ciężarem gęstej atmosfery. W końcu przerwał ją Uchiha.

- Tsezil, czy mogłabyś zostawić mnie na chwilę z królową? Muszę z nią porozmawiać w cztery oczy.

Zrezygnowana tygrysica opuściła pomieszczenie. Władca Bumithrii miał słuszność. Nie wiedziała, jak przemówić towarzyszce do rozsądku. Skrycie liczyła, że może jemu się to uda.

Sakura z długim westchnieniem podniosła się do pozycji siedzącej i oparła o wezgłowie łóżka. Konfrontacja z Uchihą zdawała się być nieuchronna, dlatego stwierdziła, że bezsensem jest dłuższe chowanie się.

Zaskoczył ją, siadając na brzegu materaca, zamiast na krześle. Dzięki temu skrępował ją nie tylko swoim spojrzeniem, ale i ciałem. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, a cisza pulsowała napięciem.

- Powiedz mi łaskawie, które z nas jest lekkomyślnym idiotą, gotowym zrobić sobie krzywdę pod czyjaś nieuwagę, hmm? - zapytał z groźnym spokojem w głosie, który zwiastował burzę.

Spłonęła rumieńcem, gdy zrozumiała, że słyszał jej rozmowę z Hinatą w dzień po jego wybudzeniu się.

- Podsłuchiwanie, to brzydki nawyk, panie Uchiha - odparła ze zmęczeniem, ale i zawadiacką przekorą.

Mężczyzna w odpowiedzi uśmiechnął się diabelnie, a w jego spojrzeniu rozbłysły chochlicze iskry.

- Doprawdy, panno Haruno, trzeba uważać na to, co się mówi w obecności pozornie nieprzytomnych ludzi.

Odpowiedziała równie psotnym uśmiechem. Obawiała się, że w końcu poruszą temat tamtej nocy. Wolała więc prowadzić rozmowę w tonie niegroźnych docinków. Niestety pozorna lekkość konwersacji momentalnie znikła z twarzy Uchihy zastąpiona powagą.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, jak bardzo narażasz na szwank sojusz między naszymi królestwami, zachowując się w taki sposób? Myślisz, że narażałem życie, wyrywając cię z rąk tamtych porywaczy po to, żebyś teraz wykończyła się sama w moim zamku?

Sakurę jak zwykle zirytował wyniosły, chłodny, przepełniony pewnością siebie ton. Ponadto gryzące wyrzuty sumienia, ścisnęły jej gardło, gdy automatycznie spuściła wzrok na jego usztywniające bandaże.

- Nie zapędzaj się Uchiha. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że popełniłam błąd. Więcej tak nie postąpię. Koniec historii. Nie jesteś moją matką, żeby mnie pouczać. Jestem ci dozgonnie wdzięczna za ratunek. Na prawdę to doceniam, wierz mi. Z resztą już ci za to dziękowałam. Wiedz jednak, iż nie dopuszczę, by taka sytuacja, jak ta na balu, się powtórzyła. Nie masz pojęcia jak to jest być bezradnym w sytuacji zagrożenia życia...

- Dlatego postanowiłaś zatrenować się na śmierć? - przerwał jej. - Bądźmy poważni, Sakura. Nie zamierzam pozwolić, by coś takiego zdarzyło się ponownie. Przydzielę ci całodobową straż i zobliguję swoich najbardziej zaufanych ludzi, by towarzyszyli ci poza pałacem.

Prychnęła wyniośle.

- Zważ na to, że ostatnio powzięte przez ciebie środki bezpieczeństwa zawiodły.

- Nie martw się, ja też wyciągnąłem wnioski z tamtego zdarzenia. Posłuchaj, nie zabraniam ci się szkolić. Tylko rób to z umiarem. Hinata powiedziała mi, że mało brakowało, żebyś zerwała sobie mięsień w ramieniu. Na dodatek mało sypiasz - wskazał na jej podpuchnięte oczy.

Odwróciła od niego zbolały wzrok.

- Zgadzam się na straże, ale tylko poza pałacem. - W końcu zrozumiała, że ich potrzebuje. Codzienne wycieczki do Akademii i z powrotem stały się dlań torturą. - tutaj będzie towarzyszyła mi Tsezil. Po porwaniu przyrzekła mi, że nie spuści mnie z oka.

Uchiha zacisnął zęby.

- Aleś ty uparta. Jakoś dzisiaj jej przy tobie nie było, gdy straciłaś przytomność.

- Poszła zapolować i porozmawiać z Nerahel - usprawiedliwiła towarzyszkę. - Nie wiń jej za to. Ona też musi jeść, a nie pozwolę jej iść w nocy do lasu.

- W porządku - skapitulował w końcu. - Ale w zamian za to będziesz dwie godziny dziennie spędzała w moim towarzystwie, odpoczywając od ćwiczeń. Sam będę miał na ciebie oko.

Sakura wymownie wywróciła oczami.

- No doprawdy Uchiha... - Już miała na końcu języka protest, lecz nagle mężczyzna położył swoją wielką dłoń na jej drobnym nadgarstku. Ten gest tak zaszokował Sakurę, że odebrało jej mowę.

W pierwszej chwili próbowała zabrać rękę, ale uścisk Uchihy był stosunkowo silny, a ona wciąż zmęczona. Zrozumiała, co chciał osiągnąć, gdy schwycił jej spojrzenie w kajdany swoich onyksowych oczu. Przez moment tylko intensywnie patrzył.

- Jesteś silna i charakterna. - Tembr jego głosu i niespodziewana pochwała rozlały się ciepłem po jej ciele.  - Dawno nie spotkałem podobnej do ciebie kobiety. Nie pozwól, żeby tamten incydent cie stłamsił. To byłaby taka strata - podkreślił, wkładając w swoje słowa zaskakująco dużo pasji. - Miej moje słowa na uwadze, bo rzadko prawię komuś komplementy.

Zamurowało ją. Nie wiedziała co odpowiedzieć czy zrobić. Nie wiedzieć czemu, te słowa przywróciły jej część niedawno utraconej pewności siebie. Jej serce zakołatało w piersi. Nie do końca rozumiała, dlaczego król stał się bardziej przystępny. Jednakże nie było jej dane zastanawiać się nad tym dłużej. Nagle Uchiha pochylił się i musnął wargami jej policzek. Po czym wyszedł bez słowa, zostawiając ją samą z szeroko rozwartymi z szoku oczami. 

****

Szczerze mówiąc, to nie byłam pewna, czy ten oraz następne rozdziały w ogóle się pojawią. Ogarnęła mnie masa wątpliwości co do sensu tworzenia tego opowiadania. Jakoś się przemogłam. Ocenę zostawiam wam. Dziękuję wszystkim za doping.

Autor: Ikula