Rozdział III - Propozycja

Zdanie wypowiedziane przez zdeterminowaną królową zawisło ciężko w powietrzu. Wszystko wokół jakby umilkło, a Sakura słyszała tylko dudnienie swojego serca. Chociaż planowała to od dawna, dopiero, gdy wypowiedziała na głos swoją decyzję, zdała sobie w pełni sprawę z konsekwencji, jakie ze sobą niesie.

Tsezil zamarła, a gdy dotarło do niej, że Sakura mówiła całkowicie poważnie, jej brązowe oczy zrobiły się ciemne i zabłyszczały od złości.

- Co proszę?! Co to za absurd?! - wywarczała, niedowierzając. Wściekłość zawirowała w jej głosie.

Sakura spięła wszystkie mięśnie i popatrzyła wprost na rozsierdzoną tygrysicę.

- Wiedziałam, że tak zareagujesz… że nie zaakceptujesz tego pomysłu i zrobisz wszystko, żeby mnie od niego odwieść, ale ja nie mogłam na to pozwolić! Dlatego to przed tobą ukryłam.

Tygrysica zdenerwowała się jeszcze bardziej, ale nie na swoją towarzyszkę. Zdała sobie sprawę, że pomysł Sakury tak naprawdę ma swoje źródło gdzie indziej.

- Bo powinno się ciebie powstrzymać! Ach… nie powinnam wtedy zaprowadzić cię do tej gadziny! To Sfinks namieszała ci w głowie, Sakura! - wykrzyczała, nie przejmując się późną godziną i tym, że zapewne większość stworzeń już śpi.

- Nie Tsezil. - Dziewczyna odparła pewnie, trochę zirytowana zachowaniem towarzyszki. - Ja zobaczyłam wtedy tą bitwę, rozumiesz? I nie mogę zignorować tej wizji. - To był pierwszy raz, gdy Sakura poważnie błagała o coś tygrysicę, ale musiała ją przekonać. - Proszę uspokój się.

Tsezil jeszcze nigdy nie widziała przyjaciółki tak zdesperowanej i zrozpaczonej, więc posłusznie przysiadła, żeby jej wysłuchać, chociaż wątpiła, żeby zmieniła swoje zdanie. Nie zamierzała Sakury tam puścić.

- Widziałam w kuli obraz przyszłości, który wykreowałam swoimi decyzjami. I dobrze wiesz Tsezil, że kryształowej kuli nie da się kontrolować.

W myślach, tygrysica przyznała Sakurze rację, ale cały czas była bojowo nastawiona do sprawy i takie wyjaśnienia jej nie zadowalały.

- Jeśli zaatakujemy, wytną nas w pień. Jest ich ponad dwa razy więcej niż nas. Podejrzewam, że do walki stanie sześćdziesiąt tysięcy Bumithrian. - Dopiero teraz w oczach królowej odbił się cały ból i trwoga.

Zarówno Hinata jak i Tsezil zaniemówiły z wrażenia. Wroga miało być w przybliżeniu dwadzieścia pięć tysięcy, a nie sześćdziesiąt!

- Ale przecież… - wydukała tygrysica zbyt zaszokowana by sformułować odpowiednią wypowiedź. Ta informacja pozostawiła jej umysł niebezpiecznie pusty.

Na widok stłamszonego strachem wyrazu oczu Tsezil, do Sakury wróciły ponure obrazy, które zobaczyła w kuli.

Ogromna, uzbrojona po zęby, złakniona krwi armia kotłuje się, nie mogąc doczekać walki. Całej ich formacji nie da się ogarnąć jednym spojrzeniem. Wzrok myli się na załamach linii horyzontu. Dopiero patrząc z góry dostrzega się wszystko. - Przerażający sześćdziesięciotysięczny motłoch. Wojowników każdej rasy jest mrowie: dzikich zębaczy - wielkich, pokrytych kamiennymi łuskami poczwar, gnoili - bezmyślnych hienowatych hybryd, gorgon - ziejących gorącą parą wodną, opancerzonych byków, harpii - przebiegłych, okrutnych niby ludzi z czerwonymi ślepiami, skrzydłami zamiast rąk i opierzonymi ciałami, mantikor - bezwzględnych, ogromnych lwów z jadowitymi ogonami skorpiona, meduz - człekopodobnych węży z trzema parami rąk gotowymi jednocześnie atakować, bronić się i strzelać, minotaurów - dwunożnych turów, reptilionów - uczłowieczonych jaszczurów, troglodytów - ślepych, zielonych pokrak, trolli - zmurszałych, półgłowych i bezlitosnych strażników bagien, a także wiwern - pozbawionych gabarytów, grubej skóry i ognia w nozdrzach, niby smoków.

Jakby tego było mało, na tyłach wszystkich oddziałów, niemą groźbą w blasku ognia mienią się rubinowo łuski stada smoków. Ponad dwieście żółtych ślepi spogląda zachłannie, wróżąc wrogowi zagładę i ucztę z jego krwi.

Armia Esselunith, stojąca w ponurym milczeniu, zdaje się być przy całej bumithriańskiej potędze mała, słaba i przestraszona. Jak pyłek, który zaraz zostanie zdmuchnięty, jak robak, który zostanie rozgnieciony.

Elfy, ludzie, krasnoludy, a nawet waleczne centaury i jednorożce zamierają z przerażenia. Zawisa nad nimi gęsta chmura paraliżującego strachu, sączącego się powoli w odważne zazwyczaj serca.

Królowa nie może uwierzyć własnym oczom, podobnie jak inni dowódcy, ale decyzja została wcześniej podjęta. Już nie mogą się wycofać. Spogląda w zamarznięte oczy swojego najdroższego przyjaciela i już wie, jak to się potoczy. Dając sygnał do ataku ma tylko nadzieję, że zostanie pomszczona.

W pierwszej linii biegną centaury, a zaraz za nimi kawaleria i inne stworzenia. Ziemia drży wzbudzona ich ciężkim krokiem, jakby w trwodze o życia swoich dzieci. Z powietrza uderzają gryfy i wojownicy na pegazach. Symfoniczna gra ich skrzydeł nie brzmi już tak dostojnie.

Czarne łuki napinają się, trzeszcząc groźnie. Brzdękają cięciwy, rozlega się ostry świst strzał, a potem słychać tylko okrzyki przerażenia i wydobywające się z gardeł ostatnie tchnienia. Pegazy i gryfy nie dolatują do celu. Zostają zmiecione przez grad strzał i dobite przez smoki.

Bumithriańscy magowie ognia rozbijają szeregi krasnoludów, które nie dosiadają koni. Karły były zbyt powolne.

Pole walki staje w ogniu, a ziemia nasiąka krwią. Potęga wroga jest miażdżąca.

Jeden z jednorożców walczy rozpaczliwie z otaczającymi go gnollami. Broni się dzielnie i atakuje bez wytchnienia. Godzi jednego w pierś swoim rogiem, drugiemu zaś rozbija czaszkę kopytami. Nie zdąża jednak odwrócić się na czas i jego bok przebija włócznia. Siwa sierść spływa czerwienią, a powietrze przeszywa agonalne rżenie. Zaraz potem jego głowa i szyja znikają w czerwonej, smoczej paszczy.

Dwadzieścia jeden esseluńtskich smoków, które udało się zwerbować atakuje, widząc klęskę sił powietrznych. Są wściekłe. Sieją spustoszenie w armii wroga, zalewając oddziały ogniem. To sprawia, że we wszystkich, którzy to widzą na krótką chwilę, wstępuje nadzieja. Niebo zmienia barwę na czarno-czerwoną od dymu i ognia. Bumithriańskie smoki są zaskoczone, jednak szybko kontratakują. Bez litości wbijają zęby w ogony i skrzydła przeciwników. Na jednego smoka z Esselunith przypada pięć wrogich i dziesięć wiwern. Tym, którym nie udaje się wylądować, są rozdzierane w powietrzu. Czarne i czerwone smoki nie bawią się w uprzejmości. Zaledwie po kilku minutach z dwudziestu smoków zostaje jeden złoty, który w bitewnym szale, atakowany z każdej możliwej strony, rozpaczliwie zalewa wszystko dookoła strugami ognia. Nie zważa już, czy to sojusznik, czy wróg. W jego oczach lśni tylko i wyłącznie przerażenie. Każda minuta jest dla niego walką o życie. Czuje, że zginie - to pewne. Wie, że nie da rady sam pokonać całej tej ogromnej armii. Próbuje chronić delikatne skrzydła, przyciskając je mocno do ciała, jednak to na niewiele się zdaje. Atakuje go zbyt wiele stworzeń. Kręci się, miażdżąc i paląc, ale co chwilę jakiejś strzale udaje się rozerwać fioletową błonę. Taki ból jest nie do zniesienia i sprawia, że powoli opada z sił. Ostatni strumień złotego ognia niszczy oddział wrogich jednostek, a potem włócznia jednej z meduz trafia go w najsłabiej osłonięte łuskami miejsce tuż pod skrzydłem. Ogromne cielsko z rykiem pada na ziemię, miażdżąc kilka trolli. Wielka pierś porusza się jeszcze przez chwilę, aż w końcu kończy się cierpienie. Błękitne oczy stają się puste, a spojrzenie dumnej istoty gaśnie.

Na polu bitwy została jedynie garstka centaurów. Najlepszy przyjaciel królowej udowadnia, że historie o jego ponadprzeciętnych umiejętnościach nie są wyssane z palca. Ikuto zebrał wokół siebie oddział i zabija każdego, kto podejdzie bliżej jak na trzy metry. Jest nieugięty i nie odpuszcza. Jak zawsze walczy zaciekle, rozściełając u stóp ciała przeciwników. Nagle nadbiegają gorgony. Ich stalowe pancerze są nie do przebicia. Błyskawicznie tratują wojowników. Oddział przestaje istnieć. Poparzony centaur ostatnim tchnieniem wzywa jeszcze ukochane imię, w przeprosinach.

Tsezil również nie zamierza poddać się bez walki. Jest ranna i obficie krwawi, ale to tylko bardziej ją rozzłościło. Bezlitośnie rzuca się każdemu wrogowi do gardła. Czuje w pysku smak plugawej krwi, a jej futro nią nasiąkło. Staje do walki z mantikorą. Krążą wokół siebie, wpatrując się w swoje ślepia i co chwila na siebie zamierzając. Tygrysicy udaje się drasnąć przeciwnika pazurami w pysk, jednak mantikora w tym samym czasie rani ją kolcem jadowym w bok. Tsezil nie zawraca sobie tym głowy i zaciska szczęki na tętnicy szyjnej potwora, który nie może nawet ryknąć. Jednakże nagle jej pręgowane ciało nie słucha poleceń. Kończyny nie zapewniają już stabilnego oparcia, a zęby zaciskają się coraz mocniej na tryskającej krwią szyi. Tygrysicę ogarnia panika. Po chwili przestaje słyszeć, czuć i widzieć. Świat znika przed jej otwartymi oczami, a ból odpływa.

Pole bitwy pustoszeje. Bumithrianie zatapiają miecze w ostatnich niedobitkach i wycofują się do swojego obozu. Na Równinie Poległych zostawiają tylko stygnące ciała.

Centaury, krasnoludy, ludzie, elfy, jednorożce, gryfy, pegazy, smoki, mówiące zwierzęta… nikt nie przeżył.

Sama Sakura zostaje odszukana i zabrana do wrogiego namiotu medyków. Obficie krwawi i jest półprzytomna. Wie, że już nikt nie walczy. Wie, że wszyscy zginęli. Tsezil, Ikuto, Gwern, Mirasir, Virathir i wszyscy jej poddani… Sama nie ma już siły. Poddaje się napierającej zewsząd ciemności…

- Wybiją nas co do jednego. Dobiją rannych, a ciała zostawią na pożarcie bagiennym sępom i dzikim zwierzętom - wyszeptała ze łzami Sakura, kończąc swoją opowieść. - Nie mogę przecież na to pozwolić! Kim bym była Tsezil, gdybym skazała nas na taką rzeź?!

Tygrysica nie wiedziała, co odpowiedzieć. Po prostu patrzyła na Sakurę. Wiedziała, że dziewczyna jej nie okłamie. Zawsze na pierwszym miejscu było dla niej królestwo i Esseluńtczycy, więc nie miała już żadnych argumentów.

- Czego od nas oczekujesz królowo? - zapytała w końcu z ciężkim sercem Tsezil. Tytułując Sakurę, odsuwała na bok swoje uczucia, egoizm i chęć poddania się matczynym instynktom.

- Chcę zaproponować sojusz, albo ugodę i proszę was, żebyście poszły ze mną. - Dziewczynę wciąż nękały przez to wyrzuty sumienia. - Wiem, że może nie powinnam... To samolubne prosić was, byście się tak narażały. - Sakura zrobiłaby to sama, ale bała się, że zabraknie jej odwagi i motywacji. Poza tym oczywistym było, że Tsezil będzie jej towarzyszyć pomimo wszystko. W końcu ich więź nie istniała na próżno.

- A co jeśli się nie uda? - Tygrysica zapytała czysto teoretycznie. Chciała mieć pewność, że Sakura wie, co robi, ale odpowiedź całkowicie zbiła ją z tropu i pozbawiła wszelkich wątpliwości.

- Wszyscy zginiemy.

Zarówno Hinata jak i Tsezil wzdrygnęły się, ale nie tyle z powodu treści wypowiedzianych słów, co z bezwzględnej pewności i chłodu w tonie Sakury.

- Nie chce was do niczego zmuszać - powiedziała po chwili ciszy, nieco niepewna. - Zrozumiem, jeśli nie zechcecie wziąć w tym udziału. Bardzo prawdopodobne, że to co robimy równa się samobójstwu. I proszę, nie czujcie się zobowiązane dlatego, że jestem królową.

- Jesteś naszą przyjaciółką - zaoponowała natychmiast Hinata, zaskakując Sakurę odwagą i poświęceniem.

- Nie ma mowy, żebym puściła cię tam samą - prychnęła oburzona Tsezil.

Sakura uśmiechnęła się, walcząc ze skutkami wzruszenia i uściskała obie przyjaciółki, po czym szybko na powrót przyjęła zdeterminowaną postawę.

- Hinata, masz to, o co cię poprosiłam? - zapytała z powagą.

Elfka skinęła głową i wyjęła ze swojej torby, pełnej medycznych specyfików, gałąź dębu. To miał być symbol ich dobrych zamiarów.

- Bardzo dobrze. Teraz została kwestia transportu, ale myślę, że znalazłam już doskonałe rozwiązanie. - Uśmiechnęła się do siebie tajemniczo i ruszyła w kierunku miejsca, gdzie stacjonowały smoki.

Miały obóz znacznie dalej od reszty armii ze względu na swoje rozmiary. Nie chciały przez przypadek zrobić komuś krzywdy. Dotarły na miejsce dużo wcześniej od reszty, więc Sakura liczyła, że będą wypoczęte.

Kolorowe ślepia z pionowymi źrenicami, przyglądały im się wnikliwie spod półprzymkniętych powiek, gdy kobiety mijały ich wielkie cielska. Większość w ogóle się nie przejęła, a reszta pozdrawiała królową, przykładając łapy do szerokich piersi i z powrotem zapadała w półsen.

Sakurze spociły się dłonie. Nikt nie mógł czuć się pewnie przy tak potężnych i niebezpiecznych stworzeniach.

Bardzo uważnie dobierała swojego kandydata. I gdy w końcu odtarła do interesującego ją osobnika, serce podeszło jej do gardła. Była to dokładnie ta sama złota smoczyca, którą widziała w wizji. Sakura zdawała sobie sprawę, że istota ma jakieś sto pięćdziesiąt lat i setki złożonych jaj za sobą. Niebieskie ślepia smagały ją z zaciekawieniem.

- Witaj królowo - przywitała się łagodnie, głębokim, dudniącym głosem.

Na początku dziewczyna wstrzymała oddech, ale zaraz ochłonęła, słysząc przyjazny, uprzejmy ton.

- Witaj smoczyco. Powiedz mi, jak ci na imię szlachetna? - Oczywiście nie zapomniała o odpowiednim sposobie prowadzenia rozmowy.

- Nazywam się Nerahel.

- Nerahel, jestem ci bardzo wdzięczna za przybycie i chęć okazania wsparcia w tak trudnych chwilach. - Sakura ukłoniła się głęboko. Trzeba przyznać, że smoczyca była jednocześnie zaskoczona i zachwycona takim zachowaniem. Niewielu władców potrafiło się kłaniać. - To są moi przyjaciele: Tesezil, Hinata i Farhel. - Królowa wskazała na każdego po kolei.

- Miło mi was poznać. Co cię do mnie sprowadza? - Była jak najbardziej zaintrygowana i zainteresowana.

Sakura wzięła głęboki wdech. Bała się reakcji smoczycy na to, o co chce ją prosić. Nie byłą pewna, czy jej nie obrazi.

- Potrzebujemy dostać się do wroga wcześniej niż reszta i chciałam zapytać, czy nie zechciałabyś użyczyć nam swojego grzbietu i skrzydeł.

- Och… - zamyśliła się głęboko. - A to ciekawe. Aż tak wam spieszno do tej bitwy? - zapytała ironicznie, a z jej wnętrza wydobyło się basowe mruczenie.

Sakura już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale smoczyca ją ubiegła.

- Nie musisz się tłumaczyć królowo. Jestem do twoich usług.

Dziewczynie aż zabrakło tchu. Dopiero po chwili zorientowała się, że Nerahel mówi poważnie i przyjęła taką postawę, żeby wszyscy mogli się na nią wspiąć.

Trzeba przyznać, że była naprawdę imponujących rozmiarów. Gdy siedziała, miała wysokość sześciu dorosłych centaurów. Jej potężne łapy uzbrojone w ostre pazury, mocny, naszpikowany kolcami ogon i komplet zabójczych zębów tworzyły idealny arsenał bitewny.

Kiedy wszyscy usadowili się w miarę wygodnie (o ile można mówić o jakiejkolwiek wygodzie, gdy siedzi się na twardych jak stal smoczych łuskach), smoczyca rozłożyła trzy razy większe od niej samej skrzydła i jednym ich machnięciem wzbiła się w powietrze.

Lot na smoku nie należał do najprzyjemniejszych. Sakurze i Hinacie ostre łuski wbijały się w nogi, a Tsezil ślizgała się po grzbiecie Nerahel i miała silne wrażenie, że zaraz spadnie. Bała się ogromnej przestrzeni pod nimi. Ziemia zdawała się być strasznie daleko od nich. W dodatku wiatr, który ich smagał, sprawił, że z zimna zesztywniały im kości. Jedynie tygrysicy chłód nie doskwierał aż tak dotkliwie.

Smoczyca bardzo się spieszyła. Sprzyjał jej dobry wiatr, więc na miejsce dotarły już po kilku godzinach.

Nagle las, nad którym leciały, po prostu się skończył i ich oczom ukazała się nieskończona równina. Na polu nie było drzew ani krzewów. Jedynie wysoka, bujna trawa falowała spokojnie na wietrze.

Podleciały linią lasu jak najbliżej namiotów.

Hinata, Tsezil i Nerahel wpatrywały się zaszokowane w ogromną ilość namiotów. Ciągnęły się aż do stóp Śniących Wzgórz, a od miejsca, w którym stały było jeszcze kilka kilometrów. Sakura wcale nie podzielała zaskoczenia towarzyszek, chociaż i w niej ów widok wywoływał trwogę.

- Aż tyle? - zakrzyknęła nieświadoma niczego smoczyca.

- To dlatego tu jesteśmy - powiedziała ponuro Sakura i wszystkie zsiadły ze złotego grzbietu. Musiały odczekać chwilę, by przestać chwiać się na nogach.

- Jeśli możesz Nerahel, to chciałabym, żebyś zaczekała godzinę gdzieś w pobliżu. Jeśli do tego czasu nie wrócimy, leć bez nas i przekaż królowi krasnoludów, żeby wypełnił obietnicę.

- Oczywiście - zgodziła się uprzejmie, nie wnikając w szczegóły, chociaż była bardzo ciekawa, o co tutaj chodzi.

Odlatując w las, ciągle odwracała się za siebie, by spoglądać na druzgocącą przewagę wroga, w którą po prostu nie mogła uwierzyć.

Nagle w najbliższych namiotach zapanowało poruszenie. Najwyraźniej jeden z wartowników dostrzegł obcego smoka.

Sakura, Hinata i Tsezil stały w miejscu, wyczekując w milczeniu. Stały w napięciu, wiedząc, że po nie przyjdą.

Hinata wyjęła z torby gałąź dębu i przycisnęła ją sobie do piersi.

W Sakurze serce biło jak młotem, a adrenalina buzowała w żyłach. Miała miliony obaw. Strażnicy mogli równie dobrze od razu je zabić. Powodzenie tej misji zależało właśnie od tego jaki oddział do nich dotrze. Nie wszystkie bumithriańskie istoty okazywały się bowiem na tyle inteligentne, by mieć w sobie część szlachectwa i jakiś kręgosłup moralny. Właściwie takich było najmniej. Większość ras żyjących na Bumithrii to barbarzyńcy.

Lekki wicher smagał policzki Sakury. Nadstawiała uszu. Miała lepszy słuch niż Hinata, ale gorszy niż tygrysica i to właśnie Tsezil dała im znać, że ktoś się zbliża. Chwilę później do uszu wszystkich doszły odgłosy przedzierania się czyichś nóg wśród traw. Zachowywali się spokojnie, więc Sakura zyskała pewność, że to nie gnolle, troglodyci, ani trolle, ale jej mięśnie pozostały napięte ze zdenerwowania.

Tsezil zobaczyła ich pierwsza. Jako dziki kot widziała w ciemnościach. Jej ślepia świeciły niczym dwa neony.

- To reptilioni - mruknęła.

Sakura odetchnęła z ulgą. Nie mogły trafić lepiej. Reptilioni byli szlachetną rasą wojowników, o głębokiej kulturze. Może i mięli wygląd ludzkiej wersji warana, ale cechowali się wnikliwością i mądrością.

Hinata wyżej uniosła gałąź dębu. Zielarka była zestresowana do tego stopnia, że nie mogła opanować drżących rąk. Sakura natomiast mocniej schowała się pod swoim płaszczem. Na razie nie powinni wiedzieć kim jest.

Wrodzy wojownicy zatrzymali się tuż przed nimi i patrzyli po sobie zdziwionymi spojrzeniami. Wiedzieli już, że przybysze pochodzą z Esselunith. Rozpoznali ich po złotym smoku i benguickiej tygrysicy. Nie rozumieli dlaczego elfka trzyma gałąź dębu na znak pokoju i czego owa grupa oczekuje.

Sakura w zdenerwowaniu wbiła paznokcie we wnętrze dłoni. Była kiepska w trzymaniu emocji na wodzy.

- Kim jesteście? - zapytał twardo reptilion, który najwyraźniej dowodził oddziałem.

Pozostali, a było ich ośmiu, wymierzyli w stronę obcych swoje włócznie. Ostre groty błysnęły niebezpiecznie w świetle księżyca i gwiazd.

- Przychodzimy w pokojowych zamiarach. Nie zamierzamy was atakować. Proszę, opuście broń. - Sakura przemówiła melodyjnie. Starała się usilnie zachować spokój, żeby nie zadrżał jej głos.

Reptilion spojrzał po nich podejrzliwie, ale gestem ręki kazał opuścić włócznie.

- Kim jesteście? - powtórzył, nie zamierzając odpuścić.

- To Hinata i jej towarzysz Farhel, a to moja towarzyszka Tsezil. - Sakura celowo przedstawiła wszystkich oprócz siebie. - Chcielibyśmy zobaczyć się z waszym królem. Mamy dla niego propozycję.

Reptilion lustrował dziewczynę ciekawskim wzrokiem, ale nie mógł dojrzeć jej twarzy przez kaptur.

- Po co chcesz się z nim widzieć?

- Jak już wspomniałam, mam dla niego propozycję. Niestety musi usłyszeć ją bezpośrednio ode mnie.

Sakura grała na zwłokę, zastanawiając się nad kolejnym krokiem.

- Skąd mam mieć pewność, że nie chcesz dokonać zamachu?

- Powiedziałam już, że przychodzę w pokojowych zamiarach. Zresztą domyślam się, że gdybym tylko sięgnęła po broń w jego obecności, moją pierś przebiłoby dziewięć włóczni, czyż nie? - Sakura zorientowała się, że taka dyplomacja nie podziała. Reptilion był zbyt podejrzliwy. - Poza tym, świadczę ci swoim słowem - dodała tajemniczo i uchyliła poły płaszcza tak, by tylko wojownik mógł dostrzec jej różowe włosy i koronę.

Wojownikowi aż zaparło dech. Już wiedział z kim dokładnie ma do czynienia. Nie był głupim ignorantem. Znał ją z opisów… Różowe włosy, elfie ucho no i ten niewielki złoty pasek na jej skroniach.

Ukłonił się z szacunkiem.

Tym razem to Sakura była zaskoczona. Kompletnie nie spodziewała się takiego gestu.

Reptilion odesłał dwóch wojowników, aby poinformowali króla, że przybył gość priorytetowy i chce się spotkać z nim osobiście.

- Nie musisz mi się kłaniać - powiedziała w końcu Sakura. - Nie jestem twoją królową.

- Może i nie moją, ale twoja korona zobowiązuje mnie do szacunku, Pani. Tego insygnium władzy nie dzierży się od tak. Poza tym, imponuje mi twoja odwaga. Nie wiem, czy będąc na twoim miejscu zdecydowałbym się na taki krok. - W głosie wojownika Sakura słyszała autentyczne uznanie.

Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło, chociaż nikt tego nie dostrzegł. Polubiła tego osobnika. Był dokładnie taki, jak reptilioni z opowieści.

- Czasami dobro mojej krainy i jej ludzi popycha mnie do takich decyzji. Nie pozwalam by strach dyktował mi, co mam robić - odparła hardo.

Wojownik ponownie skinął z podziwem głową.

Dalej czekali w ciszy i wkrótce czułe uszy Sakury wyłapały delikatny krok. Jedynie mocniejszy szum wiatru oznajmił jej, że ktoś się zbliża. Zapewne w ogóle by go nie wyłapała, gdyby nie nasłuchiwała z takim napięciem.

Jej ciało zmieniło się w sztywny posąg. Nerwowo poprawiła kaptur. Serce, któremu udało się wcześniej uspokoić, znów zaczęło młócić w jej piersi ze zdwojoną siłą.

To teraz. Już. Najgorsza część tego spektaklu.

Po chwili wszyscy dostrzegli zacienioną postać, pędzącą w ich stronę na jakimś ogromnym stworzeniu. Sakura domyśliła się, że to mantikora, towarzysz Uchihy.

Mantikory były, rzecz jasna, magicznymi stworzeniami. Można by powiedzieć, że to po prostu ogromne lwy, gdyby nie dwie dodatkowe pary oczu i pełny jadu, skorpioni ogon zamiast zwykłego.

Jeździec zatrzymał się tuż przed nimi i zwinnie zsiadł z istoty. Zmierzył ich wszystkich surowym spojrzeniem onyksowych oczu, jednak to na Sakurze zatrzymał się w nieukrywanym zainteresowaniu. Nie mógł określić jej tożsamości, a poza tym intrygowało go, że to Esseluńtczycy.

Sakura zadrżała niemal niedostrzegalnie, a przez jej umysł przelał się korowód myśli, uczuć i wspomnień. Ten mężczyzna rzeczywiście budził grozę. Miał czarne, krótko ścięte włosy i równie czarne, nieprzeniknione oczy, a wyraz jego twarzy odstraszał niedostępnością i chłodem. Jedną z szerokich dłoni oparł na rękojeści miecza, jakby dając tym gestem sygnał, że w każdej chwili jest gotów go użyć. Jednakże tak gwałtowna reakcja Sakury nie była spowodowana strachem, tylko nienawiścią, która nagle ścisnęła ją za gardło, budząc w piersi nieokreślony jęk.

To te ręce pozbawiły życia jej ojca! To te szatańskie oczy patrzyły na niego po raz ostatni! To ten miecz tkwił w jego piersi, wyciskając zeń ostatni dech…

Gdy to sobie uświadomiła, bardzo ciężko było jej utrzymać się w ryzach samokontroli. Z wielkim trudem opanowała się przed sięgnięciem po łuk i strzały, które miała na plecach. Jeden ruch i padłby martwy. Jeden ruch i dokonałaby zemsty, której poprzysięgła. Jeden ruch i jej udręczone bólem serce zaznałoby w końcu ukojenia… Tak bardzo ją kusiło. Nienawiść niemal ją zamroczyła, niemal…

Przed tym desperackim krokiem powstrzymywała ją jedynie świadomość, że wtedy sama straciłaby życie, a razem z nią także Tsezil, Hinata, Farhel i te dwadzieścia pięć tysięcy istot, które prowadziła ze sobą.

Nie sądziła, że będzie musiała w ten sposób ze sobą walczyć.

- No proszę. Kogo my tu mamy? Czyżby dezerterzy z Esselunith? Czyżby zdrajcy? - Jego oczy zabłysły diabelsko. Lubił prowokować. Powoli sączył w swoje słowa jad. - Szlachetna królowa Haruno nie byłaby zachwycona.

Sakura wciąż stała w cieniu, zasłonięta przez płaszcz, więc Uchiha nie miał pojęcia, z kim rozmawia. Hinata po jej prawej stronie zadrżała, jak liść na wietrze.

Królowa się nie bała. Wciąż czuła dławiącą wściekłość. Co więcej zaskoczyła ją lekkomyślność bumithriańskiego władcy. Co by było, gdyby rzeczywiście chciała go zabić? Z pewnością nie obroniłby się. Może i zginęłaby wkrótce potem, ale on również zakończyłby życie.

- Mylisz się. Ani dezerterzy, ani zdrajcy - wywarczała Sakura przez zaciśnięte zęby. Prowokował ją samą swoją obecnością, nie potrzebowała dodatkowo jego arogancji. Wiedziała, że musi się opanować i to szybko.

Jej odpowiedź nieco zbiła władcę z tropu.

- Więc po co przyszliście? I kim jesteś? - zapytał już bez kpin. Chłód jego głosu ściął Hinacie krew w żyłach.

Sakura zignorowała drugie pytanie.

- Przyszliśmy, żeby zawrzeć z tobą sojusz - Zdążyła przywołać się do porządku na tyle, by móc pociągnąć tą niebezpieczną grę.

- Sojusz? - Wyglądał jakby zastanawiał się, czy ją wyśmiać, czy posłać do piekła.

Esselunith i Bumithria nie zawarły sojuszu, odkąd wspólnie pokonały Zydara. Czarne oczy świdrowały postać królowej, próbując dojrzeć coś spod poły cienia i materiału.

- A kim ty jesteś, że wypowiadasz się w imieniu całego królestwa i królowej? - Słyszała drwinę w jego głosie. Najwyraźniej nie traktował jej poważnie i zamierzał po prostu zabić.

- W jej imieniu… - powtórzyła za nim jak echo półgłosem i zaśmiała się ironicznie. Szybkim ruchem dłoni zrzuciła z głowy kaptur.

Kiedy w końcu zaszczyciła króla Bumithrii swoim twardym, zielonym spojrzeniem, dopiero wtedy docenił powagę całej sytuacji. Był zaszokowany, a na jego twarzy odbijały się emocje, których zazwyczaj nie okazywał.

To było ich pierwsze spotkanie twarzą w twarz. Widzieli się pierwszy raz, ale doskonale znali swoje rysopisy, dlatego Uchiha nie miał wątpliwości, kto przed nim stoi.

Władca przez moment lustrował kobietę swoimi chłodnymi, przeszywającymi oczami, po czym przyjął na powrót opanowaną postawę. Skutecznie zamaskował swoją ciekawość chłodem i krnąbrnością.

- Och… nigdy bym się ciebie tu nie spodziewał. - Pokręcił głową z udawanym zamyśleniem. - Za to domyślam się, że twoje wojsko już podąża w naszą stronę. - Jego wargi wygięły się w groźnym uśmiechu, gdy wskazał ręką na swój obóz.

Sakura posłała mu zwodniczy uśmiech famme fatale, nie okazując jak bardzo zaniepokoiła ją jego wiedza.

- Może tak odłożymy na bok pogawędki i skupimy się na właściwej kwestii. - Bardziej zażądała niż zapytała. Uchiha wywnioskował, że jest zirytowana, ale świetnie kontrolowała swój ton głosu.

- Ach tak… S O J U S Z - wycedził i również spoważniał. - Tylko powiedz mi Sakuro Haruno, dlaczego miałbym zawrzeć z tobą pokój, skoro moja armia jest jakieś trzy razy liczniejsza od twojej? Tak naprawdę mógłbym cię z łatwością zgnieść, czyż nie? - Słowa zawibrowały w powietrzu złowróżbnie.

Sakura zdusiła w sobie mordercze odruchy. Przez głowę przeleciało jej, że może ten zamach na Uchihę wcale nie byłby złym rozwiązaniem. Nienawidziła tego jak łatwo dawała się sprowokować. Uchiha wiedział zbyt dużo, a to stanowiło ogromny problem.

- Sądzę, że przelano już byt wiele krwi - kontynuowała nieugięcie. - Może i byś wygrał Uchiha, ale poniósłbyś przy tym ogromne straty. Poza tym wiesz dobrze, że kryształowe smoki są niemal nie do zabicia, a słyszę już ich skrzydła na południu. - Blefowała. Wiedziała, że smoki ich nie wesprą Esselunith, ale królowi zrzedła mina.

- Może i masz racje - odrzekł pogrążony we własnych rozważaniach. - Nie zawrę jednaj z tobą sojuszu bez pokrycia. Hmm… trudna decyzja. - W rzeczywistości jemu samemu zależało na tym sojuszu bardziej niż królowej. Miał jednak swoją dumę i chciał coś na tym ugrać. Skoro miał zwycięstwo na wyciągnięcie ręki, nie zamierzał z niego rezygnować.

Po dłuższej chwili napiętej ciszy po obu stronach, Uchicha ponownie zabrał głos.

- Wróć do swojej armii. Gdy spotkamy się na polu bitwy, dam ci odpowiedź. - Musiał dokładnie wszystko przemyśleć i zaplanować.

Sakura skinęła z powagą głową i z powrotem zarzuciła kaptur. Suma sumarum niczego nie wynegocjowała, ale nie traciła wiary, że jej wysiłki nie poszły na marne.

- Nerahel! - zawołała nagle, zaskakując wszystkich.

Wielka smoczyca nie odeszła daleko i Sakura wiedziała, że tylko czeka na sygnał.

Łopot wielkich, błoniastych skrzydeł rozdarł ciszę i nastraszył reptilionów, którzy mocniej chwycili swoje włócznie. Uchiha też chwycił za rękojeść miecza.

Królowa miała teraz nad Uchihą przewagę i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Smoczyca jednym ruchem potężnej łapy mogłaby położyć wojowników, a w tym czasie Sakura z łatwością odebrałaby swojemu śmiertelnemu wrogowi życie. Wystarczyłby jeden jej gest, ale oparła się żądzy zemsty. Chciała tylko dać do zrozumienia, że jest niebezpieczna i nieobliczalna.

Złote cielsko osiadło na ziemi, a płomienne oczy zmierzyły Bumithrian wrogim spojrzeniem. Doskonale wiedziała, kim jest czarnowłosy mężczyzna. Słyszała każde słowo, które przed chwilą padło.

- Królowo - ukłoniła się.

Sakura, Hinata i Tsezil podeszły do niej.

- Czy chcesz, żebym rozprawiła się z tymi robakami? - zapytała nie spuszczając wzroku z celu.

Sakurę rozbawiło pytanie i reakcja drugiej strony, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Nie dziś moja droga - odparła z powagą, po czym szepnęła sama do siebie: - Chociaż może by się przydało. - i wspięła się zwinnie na pokryty łuskami grzbiet.

Pomogła przyjaciołom zająć miejsce i ostatni raz zerknęła z góry na czujnego Uchihę. Skinęła z szacunkiem przywódcy reptilionów, po czym dała Nerahel sygnał.

Smoczyca rozwinęła skrzydła i gwałtownie wzbiła się w niebo.

Kiedy były już wysoko w górze i zgasł za nimi blask wrogiego obozu, Hinata chwyciła przyjaciółkę za ramiona i przemówiła z głębszym szacunkiem niż kiedykolwiek.

- Podziwiam cię. Nigdy w życiu nie potrafiłabym z nim rozmawiać w taki sposób. Jesteś wielka.

- Potwierdzam - powiedziała Nerahel, przekrzykując wiatr. - Wybacz Pani, ale postanowiłam przysłuchiwać się waszej rozmowie, żeby obronić cię w razie potrzeby. Zastanawiałam się tylko w którym momencie ich zjeść. Wielka szkoda, że mi nie pozwoliłaś.

Sakura omal nie wybuchnęła histerycznym śmiechem. Nie sądziła, że smoczyca mówiła wtedy poważnie. Cały stres właśnie dawał jej o sobie znać. Kolana zmiękły, a opuszczająca krwioobieg adrenalina pozostawiła jej dłonie słabe i drżące. Wiedziała, że gdyby nie obecność przyjaciółek, nigdy nie zdobyłaby się na taką odwagę. Nie wiedziały, jak wiele im zawdzięcza.

Tsezil milczała. W jej głowie wciąż krążyły dwa zdania: „Kompletna głupota. i „Ogromna nieodpowiedzialność.” Oczywiście, jeśli Sakura nie myliła się, co do wizji w kuli, to tygrysica zamierzała przyznać się do błędu, ale nie wcześniej. Jej parszywe samopoczucie pogarszał fakt, że nie została w to wcześniej wtajemniczona. No i nic się nie wyjasniło. Uchiha mógł ich równie dobrze skazać ich na śmierć, co ułaskawić. Balansowały na ostrzu noża.

Gdy dotarły do obozu, pierwsze ptaki rozpoczynały swój poranny koncert, a niebo poszarzało Sakura mimo to położyła się na moment, by odreagować. Czuła się wyzuta ze wszystkich sił.

Dwie godziny później królową obudziła wizyta jej towarzyszki. Najwidoczniej przeszedł jej zły humor, chociaż Sakura wiedziała, że potrzebuje jeszcze czasu, żeby zaakceptować jej działania.

Od chwili, gdy dziewczyna otworzyła oczy, jej serce tłukło się w piersi, jakby chciało połamać jej żebra. Bała się i to potwornie. Umysł non stop podsuwał jej mroczne wizje z kuli, które spełnią się, jeżeli Uchiha jednak nie zdecyduje się na sojusz.

Spakowała się i osiodłała konia jak w transie. W czasie marszu Nerahel kołowała nad jej głową, jakby mówiąc tym samym, że ma na nią oko. Władczyni bardzo jej zaimponowała.

Gwern też nie tracił czujności, co chwila spoglądał na królową, jakby podejrzewał, że dzieje się coś większego.

Na szczęście Ikuto pochłaniał większość jej uwagi, zajmując rozmową, więc nie martwiła się tym tak bardzo. Obecność przyjaciela zawsze odganiała od niej ciemne chmury.

Nagle centaur spojrzał na Sakurę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nie odpowiedział na pełne zaniepokojenia pytanie dziewczyny, tylko uśmiechnął się szelmowsko i kontynuował swoją nic nieznaczącą paplaninę. Wiedział, że Sakura właśnie tego teraz potrzebuje.

Królową przejmowały srogie dreszcze na myśl o tym, że mógłby zginąć. To był najgorszy moment jej koszmarów. Chociaż nie sama śmierć przyjaciela była w nim najgorsza, a pustka i samotność, która po niej zostawała oraz świadomość, że nie zrobiła nic by temu zaradzić.

Tsezil tym razem nie dołączyła do swoich braci i sióstr. Nie odstępowała towarzyszki na krok. Tygrysica to dla Sakury przedłużenie ramion, połowa serca, matka, siostra i najwierniejsza przyjaciółka w jednym. Nie ma co ukrywać, że były nierozłączne.

Życie osoby lub stworzenia, które straciło swojego towarzysza stawało się drogą przez mękę. Ponoć towarzyszącej temu samotności, zagubienia i bólu nie da się opisać żadnymi słowami. To jak śmierć kawałka duszy. Niektórzy nie są w stanie poradzić sobie z taką stratą i sami odbierają sobie życie. Nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie takiego cierpienia. Sakura również nie potrafiła. Wiedziała jedynie, że jeśli mają ginąć to tylko razem.

Armia znacznie zwolniła kroku. Sakura nie poinformowała kogokolwiek o swojej wizycie w obozie wroga. Nerahel, Hinata i Tsezil też zachowywały milczenie. Esseluńtczycy zamierzali zaatakować następnego dnia wraz ze wschodem słońca. Po południu znaleźli się zbyt blisko celu, więc zarządzono postój aż do północy.

Sakura zwołała zebranie w swoim namiocie. Oprócz Virathira, Mirasira, Gwerna, Ikuto , Hinaty i Tsezil zaprosiła jeszcze Nerahel. Przy okazji mianowała ją dowodzącą smoczego oddziału.

Królowa przezornie chciała uzupełnić luki w ich taktyce, które dostrzegła w wizji. Przez ostatnie dni dokładnie analizowała całe starcie.

Kazała Ikuto podzielić centaury w dziesięcioosobowe formacje, gdyż w taki sposób zyskiwały większą skuteczność w obronie i ataku. Virathirowi poleciła to samo, przy czym jednorożce ustawiła na skrzydłach na pierwszych pozycjach. Ich kopyta i rogi z powodzeniem przebiłyby się przez wrogie szeregi. Nie musiałyby nawet specjalnie atakować. Wystarczyło, by stratowały pierwszą linię siłą rozpędu. Podobne możliwości miały centaury.

- Musimy ich zgnieść w pierwszej chwili. Wierzcie mi, że siła waszych nóg będzie tu największym atutem.

Sama doskonale wiedziała jak to jest być kopniętym przez konia. Nie raz doświadczyła tego podczas lekcji jazdy, albo zabaw z Ikuto. Wtedy były to przypadkowe, nienaumyślnie kopnięcia, ale raz złamała w ten sposób rękę. A gdyby tak jeszcze odpowiednio się rozpędzić…

- Podczas biegu musicie rozwinąć jak największą prędkość i nikomu nie wolno zwolnić, czy się zatrzymać. Ustawicie się w czterech rzędach w metrowej odległości od siebie, żeby przy okazji nie stratować współbraci.

W namiocie zapanowała atmosfera pełna powagi i skupienia. Zmiany Sakury były nagłe i nieco rozpraszające. Jednakże Virathir i Ikuto uznali to za wyjątkowo trafny pomysł, więc się nie sprzeciwiali.

- W momencie, gdy tylko ruszycie, wystrzelimy katapulty. Tyle, ile tylko będzie się dało. - Nagle zwróciła się do smoczycy, która rzecz jasna nie mieściła się w namiocie, toteż zasłaniała tylko wejście swoim policzkiem i wielkim, błękitnym okiem. Kolorowe refleksy odbijały się na materiale. - Nerahel, chcę żebyś wybrała najmłodszego, albo któregoś ze złotych smoków, aby podpalił pociski. Uprzedź go, że to bardzo ważne zadanie i będzie miał tylko kilka sekund przed tym jak damy sygnał do ataku. Muszą zająć się ogniem w momencie, gdy będę przemawiać do ludzi - podkreśliła z naciskiem.

- Oczywiście królowo.

- Za centaurami, jednorożcami i wszystkim stworzeniami kopytnymi ruszą oddziały ludzi na koniach i krasnoludy - kontynuowała. - Gwernie, musicie być szybcy. Pójdziecie w centralnej części szyku. Nie mogą być między wami, a jazdą duże odległości ze względu na magię ognia, którą dysponuje druga strona. Spodziewam się, że będą próbowali użyć jej przeciwko wam.

Krasnolud skinął głową, nie przestając uważnie lustrować Sakury. Dziwiła go ta zmiana taktyki, podobnie jak wcześniejsza wizyta w jego namiocie. Bał się o tą kruszynę. I zastanawiał, czy aby nie opuszczała ją odwaga i stąd te wszystkie desperackie kroki.

- Skrzydłami puścimy resztę mówiących zwierząt. Tsezil, podziel je na dwa sensowne oddziały i ustal dowódców. Prosiłabym cię też o zebranie wszystkich, którzy władają magią przynajmniej w zaawansowanym stopniu. Zbierz ich tutaj. Wspólnymi siłami postaramy się unieruchomić przynajmniej część wrogich smoków.

Tygrysica skłoniła się i wybiegła z namiotu, by wypełnić polecenie. Wiedziała, że Sakura streści jej resztę zebrania.

- Oddziały latające - kontynuowała - jednostki z gryfimi towarzyszami będę prosiła o zabranie ze sobą łuków. Podobnie jeśli chodzi o tych na pegazach. Oddział powietrzny dostanie za zadanie zlikwidowanie smoków i wiwern. Wiadomo, że najwrażliwsze są smocze oczy i to na nich powinni się skoncentrować. A jeśli chodzi o wiwerny, to nie zieją ogniem, ani nie mają tak twardej łuski, więc powinno być z nimi nieco lżej. Mirasirze, powierzam ci pieczę nad tymi jednostkami. Musicie zaatakować zaraz po opadnięciu kul z katapult. W tym czasie magom powinno udać się unieruchomić smoki na ziemi.

Sakura napiła się wody z bukłaka, żeby zregenerować gardło. Miała jeszcze sporo do zrobienia.

- Nerahel, niech twój oddział nie podlatuje zbyt nisko. Chcę, żebyście jak najdłużej pozostali niezauważeni. Jeśli nie będzie chmur, wystartujecie za latającym oddziałem i w pierwszej kolejności zaatakujecie łuczników. W miarę możliwości posłużcie się ogniem. Będzie was czekała ciężka walka z tymi smokami, których nie uda się zatrzymać, więc oszczędzajcie siły. Najlepiej, żeby smoki trzymały się w dwuosobowych grupach. Wtedy będą miały większą skuteczność.

- Mirasirze, zbierz te elfy, które nie dosiadają gryfa, pegaza ani konia. Muszą znaleźć sobie stworzenie, które weźmie ich na swój grzbiet. Nie mogę zostawić nikogo na wolnej przestrzeni, a przy katapultach zostaną tylko magowie.

Jak tylko Sakura skończyła mówić, wszyscy wzięli się do pracy. W namiocie została tylko Sakura w towarzystwie centaura.

- Czegoś potrzebujesz? - zapytała i odwróciła się do niego plecami, by pozbierać ze stołu mapy pola. Zdziwiło ją, że przez dłuższą chwilę nie otrzymała odpowiedzi.

Kiedy zaniepokojona jego milczeniem, chciała się odwrócić, niemal zaryła nosem w szeroką, gorącą, nagą pierś. Stał z nią nos w nos. Szafirowe oczy wyrażały jakąś dziwną zaborczość i rozpacz.

- Ikuto? - Sakura straciła resztki opanowania i pozwoliła, żeby przejął ją strach o przyjaciela.

Centaur bez ostrzeżenia zamknął ją w swoich objęciach z taką siłą, że ciężko było jej wziąć oddech. Rozpaczliwie chłonął jej bliskość. Dziewczyna czuła, jak wielkie ciało drży. Tuż obok policzka słyszała mocne, przyspieszone bicie serca.

Zrozumiała, że to pożegnanie i oddała gest ze ściśniętym gardłem.

- Obiecaj mi, że nic ci się nie stanie - wyszeptał z mocą, rozdmuchując jej różowe włosy.

Sakura zacisnęła powieki i powstrzymała się od pełnego bólu jęku. Zaszokowało ją to niemożliwe żądanie i sprawiło, że świadomość tego, co może się stać uderzyła w nią lodowatym strumieniem.

- Przecież wiesz, że nie mogę - odpowiedziała łamiącym się półgłosem, całując miejsce nad jego sercem.

Ikuto zalała fala potężnych wyrzutów sumienia, gdy wyczuł cierpienie, które tak desperacko w sobie tłumiła. Rozumiał to lepiej niż mogłaby sobie wyobrazić, ale pomimo to…

- Obiecaj mi… - poprosił już lżejszym szeptem. - Zrobisz wszystko, by zachować życie.

Sakura westchnęła ciężko. Chciał, żeby go okłamała. Oboje doskonale wiedzieli, że na bitwie nie ma pewnych pozycji.

- Przyrzekam - ucałowała jego policzek z uśmiechem. - Pojadę obok ciebie.

Ikuto rzadko potrzebował jej wsparcia. Zawsze to ona korzystała z daru ich przyjaźni, dlatego nie zamierzała mu odmówić.

On w odpowiedzi rozluźnił uścisk swoich ramion i musnął ciepłymi ustami jej czoło, po czym uśmiechnął się w taki sposób, jaki rzadko było dane Sakurze oglądać. Bez chłodu, albo typowej dla Ikuto ironii, zadziorności, czy kpiny.

Przez ten gest drgnęło jej serce. Ikuto trudno przychodziło okazywanie swoich prawdziwych uczuć. Zazwyczaj chował je pod maską kpiarskiego humoru. Wtedy tylko ktoś, kto znał go tak dobrze jak Sakura, mógł odczytać, co naprawdę myśli.

- Jesteś niesamowita. Szczerze cię podziwiam. - Zmienił nagle ton. - Idealnie wyczułaś słabe punkty w naszej taktyce, jakbyś już widziała tą bitwę. - Sakura powstrzymała się, żeby na jej twarzy nie pojawił się grymas. Centaur nie miał pojęcia, że trafił w sedno. - Przemawiasz do tych wszystkich przywódców, jak wielka królowa, a w dodatku znajdujesz czas dla swoich przyjaciół.

Sakura uśmiechnęła się smutno.

- To wszystko dla Esselunith i moich ludzi. Jestem za nich odpowiedzialna. Ale Ikuto… gdyby nie ty, Tsezil i Hinata, pewnie załamałabym się psychicznie od natłoku problemów. Nie dałabym sobie bez was rady. - W jej szmaragdowych oczach powaga przeplatała się ze wzruszeniem.

- Dorośliśmy.

Uśmiechnęła się szerzej.

- Święta racja. Jesteś teraz potężnym wojownikiem.

- A ty niezłomną królową.

Ikuto jeszcze raz uścisnął przyjaciółkę, po czy przyjął swój zwyczajny wyraz twarzy i ruszył do wyjścia. Gdy już uchylał materiał, zatrzymał się na moment.

- Chyba faktycznie byłem zazdrosny o tego elfa - wyrzucił z siebie na jednym oddechu i nie spoglądając jej w oczy, wyszedł z namiotu, zostawiając wstrząśniętą Sakurę samą.

Autor: Ikula