Rozdział IV - Rozdarcie

Zaniemówiła. Po prostu odjęło jej mowę jak i zdolność jasnego myślenia. W jej głowie zapanowała pustka, niczym cisza przed burzą, która znienacka wybuchnęła setką żądlących myśli, wprawiając ją w jeszcze większe zagubienie.

Ikuto nigdy wcześniej nie okazywał jej takiej czujności jak dziś. Dawno nie wyczuła od niego tylu emocji, ale przede wszystkim przenigdy nie sądziła, że widzi ją, jako kogoś więcej niż swoją najlepszą przyjaciółkę. Nie dawał jej powodów, żeby mogło ją coś zaalarmować w jego zachowaniu. Sądziła, że te lata wspólnego dzieciństwa skutecznie zgasiły w nich obojgu chęć tworzenia romantycznej relacji na poziomie mężczyzna-kobieta.

Zazdrość… Potężne i dziwne uczucie. Nie możliwym było, żeby antypatia Ikuto do Mirasira nie miała żadnych podstaw. Jednakże odkąd Sakura sięgała pamięcią ich stosunki wyglądały właśnie w ten sposób, toteż nie zastanawiała się nad nimi, przyjmując taki stan rzeczy za cóż… oczywisty i normalny.

Co jeśli pomijała tak ważny szczegół, będąc kompletnie nieświadoma już od dłuższego czasu? Ile to już mogło trwać? Kiedy uczucia jej bratniej duszy, wobec niej samej, tak diametralnie uległy zmianie? Znali się przecież od osiemnastu lat. Nigdy nie zauważyła, żeby jego zachowanie się zmieniło. Oboje dorośli, przeżyli swoje tragedie, co poniekąd przypieczętowało ich więź na wieczność, ale Ikuto zawsze traktował ją identycznie.

Nagle jedna myśl spłynęła na nią, jak grom z jasnego nieba, niczym magiczne rozwiązanie całej zagadki.

Co jeśli jego zachowanie nigdy się nie zmieniło, ponieważ żywił do niej takie uczucia od samego początku… odkąd poznali się te osiemnaście lat temu? Co jeśli nie dostrzegła zmiany, ponieważ w ogóle nie zaszła?

Sakura poczuła, jak krew zamarza w jej żyłach. Gdzieś w głębi budziła się zapowiedź cierpienia, które będą sobie zadawać, kalecząc jej zmęczoną duszę. Ugięły się pod nią kolana i opadła na krzesło.

Siedziała tak zadumana, wpatrując się pustym wzrokiem w wejście do namiotu. Kiedy, do środka wpadła tygrysica, dziewczyna aż podskoczyła. Widząc w oczach towarzyszki determinację, postanowiła odłożyć ów temat na lepszą okazję.

Tsezil zebrała dla niej ponad dwustu magów: elfów, krasnoludów, ludzi i centaurów.

- Dziękuję kochana. Możesz iść organizować swoje oddziały - powiedziała, maskując strapienie ciepłym uśmiechem i wzięła się do pracy.

Musiała podzielić zebranych ludzi i przydzielić im niesamowicie trudne zadanie.

Stojąc przodem do tłumu, przeczesywała zebranych wzrokiem. Wszystko po to, by odnaleźć Hinatę z Farhelem. Skinęła na nią, by podeszła, po czym skupiła na sobie uwagę wszystkich przywitaniem.

- Moi drodzy, oto wasz dowódca na czas bitwy. - Położyła rękę na wolnym ramieniu zaskoczonej i zdezorientowanej Hinaty.

Może i elfka nie była najśmielszą osobą, ale Sakura wierzyła w nią, w jej bystre spojrzenie, wnikliwość i znajomość ludzkiej natury.

- Może się okazać, że wyzwanie, które przed wami stawiam, jest ponad wasze siły. Słuchajcie mnie uważnie i w skupieniu. Nie będę się powtarzać. - Ludzie posłusznie ucichli i poświęcili całą uwagę królowej. Co jak co, ale Sakura była charyzmatyczną osobą, przez wielu podziwianą i docenianą. - Naszą misją będzie unieruchomienie wrogich smoków i zmienianie trajektorii lotu strzał.

Kobiety i mężczyźni spojrzeli po sobie w przestrachu. Osłabianie strzał nie mogło przysporzyć wielu trudności, ale unieszkodliwianie smoków? Zrozumieli, że to na prawdę miał być heroiczny wyczyn.

Sakura korzystając z chwilowego zamieszania, żeby nie tracić czasu, rozejrzała się wokoło, szukając kogoś szybkiego. Nagle na linii jej wzroku znalazł się jednorożec Virathira.

- Jednorożcu! - zawołała donośnie, przekrzykując wrzawę.

Zdawała sobie sprawę, iż to może go urazić. Nie stanowiło tajemnicy, że jednorożce bardziej słuchały Virathira niż jej. Kasztanowy jednorożec podszedł jednak, pomimo zaskoczenia i skrytej niechęci.

Sakura ugięła głowę, a ten odpowiedział jej głębokim ukłonem. Jaki by nie był jego stosunek, wciąż pozostawała władcą ziemi, po której stąpał.

- Jak masz na imię, szlachetny? - zapytała uprzejmie, wnioskując, że zraziła go jej obcesowość.

- Nazywam się Horn, królowo.

- Hornie, proszę, czy uczynisz mi zaszczyt i przyprowadzisz jednego, złotego smoka do naszych ćwiczeń? Zwróć się do najstarszej smoczycy Nerahel, ona kogoś ci wyznaczy.

- Oczywiście - przystał.

Dziewczyna postanowiła nie zaprzątać sobie głowy jego zachowaniem. Musiała podzielić magów.

W Terrathii istniały cztery natury magii, odpowiadające czterem żywiołom. Każdy człowiek, krasnolud, elf i centaur władał którymś rodzajem. Niektórzy rozwijali swoje umiejętności w Akademii Magii, gdzie po kilku latach nauki otrzymywali certyfikat zgodny z poziomem, który osiągnęli.

Sakura posiadała stopień mistrzowski maga wody. Pomimo, że chciała kształcić się dalej, to nie pozwoliło jej w tym objęcie rządów w królestwie i towarzyszące temu obowiązki. Nigdy nie miała dość czasu. Natomiast naturą Hinaty była ziemia. Władała nią jako arcymistrz i to pozwoliło jej zostać medykiem. Najmniej ludzi w Esselunith posługiwało się magią ognia. Nie zdarzało się, by elfy, krasnoludy, czy centaury to potrafiły, a jedynie czystej krwi ludzie, których obecnie w królestwie była garstka.

Sakura zleciła wszystkim stanąć w grupach odpowiadających ich naturom magii.

- Chcę, żeby natura wiatru podzieliła się na kilka oddziałów i obrała sobie sektory, w których będzie działać. Ich przydzieleniem zajmie się Hinata, gdy staniemy w polu. Proponuję jakieś siedem oddziałów. Jak się pewnie domyślacie, to wy zajmiecie się strzałami.

Gdy Sakura zauważyła, że sprawnie wykonano jej polecenie, mówiła dalej.

- Możecie się już rozejść.

Od razu zrobiło się luźniej, kiedy opuścili ich magowie wiatru.

- Magowie wody i ziemi. To was czeka najgorsze zadanie. Każdy mag ziemi musi dobrać sobie maga wody. Uważajcie, by zachować równowagę poziomów. Arcymagowie biorą zaawansowanych.

Ludzie zaczęli się przepychać i przekrzykiwać. Zapanował chaos.

Królowa hamowała swoją irytację. Mięli tak niewiele czasu…

- Stop! - zawołała w końcu Hinata, widząc strapienie przyjaciółki. Skoro miała zostać dowódcą, musiała się zachowywać jak nań przystało. - Niech wystąpią zaawansowani wody.

Obie odetchnęły z ulgą. Było ich tylko czterech.

- Arcymagowie ziemi - zawołała ponownie, pozytywnie zaskakując Sakurę.

Około czterdzieści osób ruszyło przed szereg.

- Jak to dobrze, że tak pilnie się uczyliście - skomentowała żartobliwe królowa, a wśród zebranych przeszła fala śmiechu, niektórzy wypięli dumnie pierś.

- Kto uważa, że jest w stanie wziąć zaawansowanego? - Sakura zostawiła Hinacie wolną rękę i tylko przypatrywała się jej poczynaniom. Po podzieleniu się magów, przedstawiła im szczegóły.

- Kochani, chodzi o to, żeby unieruchomić smoka i zabrać mu ogień. rano trawa będzie mokra od rosy. Mam nadzieję, że będziecie w stanie zebrać sporą bańkę i zalać nią ich nozdrza.

Sakura wzięła swój bukłak i skupiła się na swoim żywiole. Chwilę później wodny bąbelek szybował w powietrzu, odbijając od siebie promienie słońca i rozszczepiając je w wielokolorową tęczę.

- To powinno ugasić je na długie godziny i spowoduje chaos w armii wroga. Jednak wasza rola w tym miejscu się nie kończy. Będziecie musieli przekazać swojemu magowi ziemi tyle energii, ile tylko zdołacie. Magowie ziemi zmuszeni będą przytrzymywać smoki aż do momentu, w którym zaatakują gryfi i pegazi jeźdźcy. Ach… i moi drodzy, istotny jest czas. Wodni magowie muszą zadziałać wszyscy w tym samym momencie, gdy będę przemawiać, a magowie ziemi, gdy skończą strzelać katapulty lub, gdy smoki będą próbowały poderwać się do lotu. To niezwykle ważne, by zatrzymać je przy ziemi. Są największą potęgą wroga. Czy wszystko jasne? - zapytała donośnie na koniec.

Tak jak się tego spodziewała, odpowiedziała jej gotowość do działania.

- Hinata - zwróciła się bezpośrednio do przyjaciółki - ty wyznaczysz parom smoka, jeśli obaj to arcymagowie, wtedy dwa. Wiem, że nie uda nam się zatrzymać wszystkich, ale zawsze jest nadzieja.

Elfka skinęła poważnie głową i z tą odpowiedzialnością na swoich barkach, przejęła kontrolę nad swoim oddziałem.

- No to skoro nasz smok już dotarł, zacznijmy ćwiczenia.

Złoty smok nie była zadowolony ze swojej roli, jaką miał odegrać w całym przedsięwzięciu, ale z godną podziwu cierpliwością, pozwalał krępować się raz po raz, wyskakującym z ziemi pnączom. Każdy mag ziemi musiał spróbować, by ustalić, czy podoła.

Sakura przyglądała się ćwiczeniom. Całe szczęście żywe, roślinne więzy spisywały się doskonale. Nie były co prawda odporne na ogień, ale na szczęście pomyślała o tym zawczasu. Powoli wstępowała w nią licha nadzieja. Jeśli wszystko poszłoby po jej myśli, to może mięliby szansę wygrać to starcie?

Oczywiście bardzo liczyła na sojusz. Miała nadzieję, że Uchiha się ugnie, ale jeśli nie… Musiała być gotowa na każdą ewentualność. Chciała maksymalnie wykorzystać wizję z kuli, by zwiększyć ich szanse w tym starciu.

Wszędzie, gdzie sięgała wzrokiem, panowała pełna mobilizacja. Pod wieczór wszystko było gotowe i aż do północy mogła pozwolić wszystkim na sen.

Dziewczyna przebywała w swoim namiocie z Tsezil. Tygrysica leżała tuż przy niej. Obydwie nie spały. Chciały spędzić te, być może, ostatnie godziny wspólnie. Nie miały pewności, czy zobaczą się po bitwie, jeśli do niej dojdzie.

- Boisz się? - zapytała szeptem Sakura, nie mogąc zapanować nad własnym lękiem.

Tsezil drgnęła, słysząc po długim milczeniu takie pytanie. Odpowiedziała dopiero po chwili, jak zwykle wykazując się ogromną mądrością.

- Byłabym głupia, gdybym nie czuła strachu. Jeśli Uchiha nie przystanie na twoją propozycję, to będziemy zmuszeni stoczyć bardzo ciężką bitwę. Z przyjemnościom wydrapię wrogowi oczy, ale trzeba pamiętać, że jest bardzo potężny. - Przemawiała delikatnie i wyrozumiale, prawie jak matka. Obu było im ciężko.

- Pierwsza zasada pojedynku: nie lekceważ przeciwnika. - Sakura zacytowała swojego nauczyciela walki i ojca Ikuto.

- Otóż to - zgodziła się Tsezil, ocierając się o towarzyszkę niczym kocię, by dodać jej otuchy.

Królowa westchnęła ciężko.

- Nie samej bitwy się boję, tylko tego, że stracę kogoś drogiego mojemu sercu. Z resztą każdy z moich żołnierzy ma kogoś, dla kogo żyje i kogoś, komu na nim zależy.

Odwieczna wojna między Bumithrią i  Esselunith była dla niej w swojej brutalności i bezwzględności kompletnie bezsensowna. Nie raz zastanawiała się ile jeszcze istnień pochłonie i ile cierpienia przysporzy. Z całego serca pragnęła, by w końcu zapanował pokój. Zastanawiała się tylko jak dużą cenę przyjdzie jej za to zapłacić…

Około północy wyruszyli na pole walki. Już po trzech godzinach marszu ich oczom ukazała się Wielka Równina Poległych. Nagle las się skończył i zastąpiło go morze falującej trawy. Coraz bardziej widoczne stawały się też Śniące Wzgórza. U stóp wzniesień płonęły ogniska i jak się można było to przewidzieć, panowało tam zamieszanie. Uchiha spodziewał się wrogiej armii, dlatego Bumithrianie czekali na nich w gotowości.

Pośród Esseluńtczyków przeszedł szmer niepokoju. Dotarło do nich, że stracili element zaskoczenia.

Serce Sakury zaczęło szybciej wybijać swój rytm, jakby odliczając ostatnie sekundy. Strach i niepewność ogarnęły jej ciało chłodem, jednak umysł pozostawał jasny i skupiony. Zleciła wszystkim ustawić się w ustalonym szyku. Zachowując formację, dotarli na taką odległość, alby widzieć dokładnie istoty z wrogiej pierwszej linii. Obie armie dzieliło jedynie jakieś 150 metrów.

Kiedy wszyscy znaleźli się na swoim miejscu, po obu stronach zapadła ciężka cisza.

Królowa wyczuła, że powietrze za jej plecami nasiąkło strachem ludzi. Nie dziwiła im się. Mięli przed sobą dokładnie ten sam widok co ona.

Obrazy z wizji idealnie nakładały się na to, co rejestrowała bystrym spojrzeniem.

Na przedzie kłębiła się kolorowa masa troglodytów, trolli, gnoili i minotaurów. Za nimi stały dzikie zębacze, gorgony, meduzy, ogary, mantikory i harpie, a na tyłach okropny jazgot wzbudzały wiwerny, irytując błyszczące krwawo w ogniu czarne i czerwone smoki. Mieli kolosalną przewagę.

Virathir, Mirasir i Gwern wymienili zaniepokojone spojrzenia. Nie spodziewali się, że te 35 tysięcy więcej będzie wyglądało w ten właśnie sposób.

Tylko Ikuto zachował kamienny wyraz twarzy, według tego, co nakazywała mu natura nieustraszonego wojownika.

Im dłużej obie armie wpatrywały się w siebie i im więcej czasu nic się nie działo, tym Sakura denerwowała się coraz bardziej. Zielone flagi Esselunith łopotały na wietrze, wzmagając w niej napięcie. Wszyscy czekali na jej rozkazy, ale widzieli, że się waha. Miała ogromną nadzieję, że Uchiha to jednak rozsądny człowiek. Czuła, jak po jej plecach spływa strużka zimnego potu. Gdy miała już odwrócić się, by zagrzać wojowników do walki, dostrzegła oddział dziesięciu reptilionów, osłaniających postać w czarnej pelerynie, dosiadającą mantikory. Niemal odetchnęła z ulgą. W każdym razie, powietrze gwałtownie opuściło jej płuca.

Reptilion na przedzie niósł gałąź dębu.

Stojąca u boku królowej Tsezil, wbiła pazury głęboko w ziemię, wyrażając gotowość. Ikuto również dyskretnie zbliżył się, przyjmując bojową postawę.

Sama Sakura mocniej chwyciła wodze od końskiej uzdy i wyczekiwała.

Delegacja zatrzymała się w połowie dzielącej obie armie odległości. Trzech z dziesięciu wojowników odłączyło się od pochodu i kontynuowało marsz w ich kierunku, by w końcu stanąć nos w nos z królową Esselunith.

Kobieta rozpoznała jednego z nich. To właśnie z nim rozmawiała wtedy w nocy. I tym razem on przemawiał.

- Królowo - pozdrawiając ją, schylił swój gadzi łeb. - przychodzę z wiadomością od króla Sasuke Uchihy. Zdecydował się omówić z tobą warunki sojuszu.

Sakura nie dała po sobie poznać jak bardzo jej ulżyło. Oczywiście, zdawała sobie sprawę z tego, że Uchiha czegoś w zamian zażąda. Była jednak gotowa, by przystać na każdą propozycję.

Ikuto przestąpił nerwowo z nogi na nogę, orając nerwowo kopytami ziemię.

- Zaraz, zaraz… Czy ty oczekujesz, że królowa pójdzie teraz razem z tobą i będzie dyskutować z tym padalcem o warunkach ugody? - zapytał zaszokowany i zbulwersowany. Nie miał pojęcia, że to pomysł Sakury.

Zdenerwował ją jego kompletny brak taktu. Nie miał prawa wyrażać swojego zdania w takiej chwili.

Centaur nie czekał na odpowiedź, tylko od razu zwrócił się do swojej przyjaciółki.

- Chyba nie zgodzisz się na to szaleństwo? - Niemal wykrzyczał, gdy zobaczył w zielonych oczach odpowiedź. Jej spojrzenie było twarde i nieustępliwe.

Nie mogła nie pójść. Zrobiłaby wszystko, żeby nie dopuścić do rozlewu niewinnej krwi i Ikuto doskonale o tym wiedział. Sakura nienawidziła cierpienia i nie rozumiała sensu tej nieprzerwanej wojny. Jego sprzeciwy nie miały teraz żadnej wartości.

- Tsezil - przywołała cicho swoją towarzyszkę i popatrzyła porozumiewawczo w jej oczy.

Tygrysica skinęła łbem ze zrozumieniem. Doskonale rozumiała uczucia centaura. Sama była w identycznym położeniu. Potrafiła jednak odsunąć na dalszy plan swoje prywatne odczucia.

- Ikuto, pożycz mi dziesięciu swoich wojowników.

Przyjaciel jeszcze raz zerknął błagalnie w jej oczy, ale żaden mięsień na jej twarzy nie drgnął. Zrezygnowany spełnił prośbę, wywołując najlepszych.

Sakura rozkazała posłać też po Hinatę. Liczyła, że elfka poradziła już sobie ze swoim zadaniem i nie pomyliła się. Hinata zdała królowej raport ze swoich działań i wyraziła chęć, by jej towarzyszyć.

- Weź mnie ze sobą. - Przez Ikuto przemawiała desperacja. Sakura znała porywczość centaura i miała przykrą świadomość, że nie może z nią iść. Jak nic zrobiłby coś nieplanowanego i zniweczył wszystkie jej wysiłki.

Dziewczyna położyła przyjacielowi dłonie na ramionach i spojrzała głęboko w oczy.

- Chcę, żebyś tu został i wszystkiego dopilnował. Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno - w jej głosie dźwięczała surowość granicząca z irytacją.

Próbował jeszcze coś powiedzieć, ale stanowcze, zielone spojrzenie skutecznie go uciszyło.

Sakura nie miała czasu na jakiekolwiek rozmyślania. Z każdym kolejnym krokiem nieubłaganie zbliżała się do Uchihy. Ich delegację prowadzili reptilioni. Królową, jej towarzyszkę i przyjaciółkę centaury otoczyły ze wszystkich stron. Dopiero, gdy dotarli na miejsce wojownicy rozstąpili się, by przepuścić władczynię.

Uchiha spoglądał na królową podejrzanie wyniośle. Nie podobało jej się to. Miała wrażenie, że uknuł coś wyjątkowo obrzydliwego. Jej podejrzenia i niepokój wzmagały się z każdą chwilą, chociaż uporczywie nie dawała tego po sobie poznać.

Podobnie, jak przy ich pierwszym spotkaniu, na widok czarnych, bezdennych oczu, nienawiść odezwała się w niej, paląc wnętrzności. Znów miała przemożną ochotę zatopić ostrze w jego piersi. Dzielnie zwalczyła w sobie podobne ciągoty i chwyciła swoją wybuchowość za szyję.

Wielka mantikora stała dumnie u boku władcy Bumithrii. Królowej zdawało się, że przez ułamek sekundy dostrzegła dziwne podobieństwo ich towarzyszy. Zarówno Tsezil jak i owa istota były potężnymi, magicznymi kotowatymi. Jednak szybko pozbyła się tego złudzenia. Jedyne co je łączyło to, co najwyżej, kły i pazury.

Ani Sakura, ani Sauke nie ukłonili się sobie. Oboje byli zbyt wyniośli i dumni.

- No i znów się spotykamy. Witaj - powitał ją z lodowatą uprzejmością, chcąc wzbudzić w dziewczynie obawę.

Królowa nie czuła jednak strachu. Jak zwykle zastępowała go nienawiść.

- Niestety nie powiem ci, że mi z tego powodu miło, bo to byłoby kłamstwo - odparła z nieukrywaną zajadliwością.

Kąciki ust władcy drgnęły niekontrolowanie, zdradzając uśmiech. Już miał tego szamocącego się ptaszka w garści. Tak łatwo było ją przejrzeć.

- Nie wzdrygam się przed kłamstwem tak bardzo jak ty, ale wierz mi, że też mógłbym robić teraz przyjemniejsze rzeczy - powiedział to w tak lubieżny sposób, że Sakurze od razu nasunęły się niemiłe wizje.

Prychnęła wyniośle, krytykując taki brak ogłady i bezczelne zagranie.

- Pozostaw dla siebie swoje fantazje. Nie obchodzi mnie, co mógłbyś teraz robić, albo czego nie. Wolałabym, żebyś przeszedł do konkretów! - W jej głosie pobrzmiewała wzbierająca w niej wściekłość. Wiedziała, że nie może dać mu się wyprowadzić z równowagi, ale nerwy miała coraz bardziej napięte.

Uchiha od razu spoważniał, chociaż nie stracił ironii w postawie, która strasznie Sakurę denerwowała.

- Oczywiście. - Jego oczy zamigotały chytrze. - Zapewne domyśliłaś się już, że nie przystanę na ten sojusz, nie otrzymując nic w zamian.

Sakura zazgrzytała cicho zębami, by choć trochę wyładować złość i odpowiedzieć mu jak najbardziej spokojnie. Niepokoiła ją jego pewność, co do tego, że łatwo mu ulegnie.

- W takim razie, przedstaw swoją propozycję - odrzekła, koncentrując się, by zabrzmiało to dystyngowanie.

Zresztą, była gotowa na każde poświęcenie. Udało jej się nie dopuścić do rzezi. Kim jest jeden człowiek wobec dwudziestu pięciu tysięcy istot?

Patrzyła z prawdziwym spokojem na ludzką, okrutną twarz, której każda rysa była przesiąknięta arogancją i bezczelnością.

- Między naszymi królestwami zapanuje trwały pokój. Nie będzie więcej bitew i rozlewu krwi. Nasze miasta staną się otwarte dla siebie nawzajem. Będziemy się wzajemnie wspierać w wypadku zagrożenia z zewnątrz. Zawarty sojusz zobowiąże każde stworzenie i źdźbło trawy w obu królestwach. Zniknie granica dzieląca nasze ziemie. Pozostaną tylko dwa oddzielne, gubernatorskie miasta, z których będziemy zarządzać swoimi terenami. Myślę, że prawo powinno pozostać na razie takie samo. Zastanowimy się nad szczegółami później. - Sakurze odpowiadała taka unia. Była jak najbardziej korzystna dla obu stron. - Oczywiście pod warunkiem, że udasz się ze mną i moją armią do Bumithrii, jako więzień wojenny, tym samym uznając moje zwycięstwo - arogancja, aż z niego wypływała.

Wszystkich zebranych ogarną szok. Zarówno centaury jak i reptilioni wpatrywali się w bumithriańskiego władcę szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się, czy aby nie postradał zmysłów.

Tsezil zaryczała wrogo i zatopiła pazury w ziemi, by móc lepiej się odbić, a jej ciało omal nie wyrwało się do skoku. Gdyby Sakura nie przytrzymała jej stanowczo za kark, jak nic rzuciłaby się królowi do gardła. W oczach tygrysicy płonęła rządza mordu i rozpacz jednocześnie, bo wiedziała, że jej towarzyszka się zgodzi. Królowa po prostu taka była. Miała wielkie serce, w którym na pierwszym miejscu byli jej ludzie, a na końcu ona sama.

Kobieta jako jedyna zachowała spokój. Nawet nie drgnęła jej powieka. Wręcz odetchnęła z ulgą. To żądanie przynajmniej było możliwe do spełnienia.

Uchiha oczekiwał, że jego propozycja wstrząśnie królową i w końcu pokaże jak bardzo jest słaba. Kompletnie nie spodziewał się, że w ogóle nie zareaguje. Nie mógł też przed sobą ukryć jak bardzo mu to imponuje. Sama zaproponowała mu sojusz, robiąc to z klasą, odwagą i zadziornością. Nikt jeszcze nie przemawiał do niego w taki sposób. Wszyscy za bardzo się go bali. Jednak jej nic nie zastraszyło. Stała dalej dumnie, pokazując swoją niezłomność. Inna sprawa, że nie wiedział, iż jest tak urodziwa. Elficka krew w połączeniu z ludzką dała w jej przypadku niezwykłą, egzotyczną mieszankę delikatnych rysów twarzy, nieugiętego, zielonego spojrzenia i hardego charakteru. Lubił takie kobiety.

Bardzo długo rozmyślał o tej propozycji. Jemu również zależało na tym układzie, ale jako potomek Uchiha nie mógł zawieść swoich przodków i musiał zaznaczyć, że to on wygrał.

Gdy Sakura dostrzegła, że Uchiha wyszukuje w jej twarzy oznak szoku, uśmiechnęła się do niego łagodnie, niemal ciepło.

- Nie popisałeś się Uchiha. To było do przewidzenia - wymruczała głosem kusicielki. Od razu poprawił jej się humor.

Pewnie myśli, że już ją ma… To się jeszcze okaże.

Wyciągnęła w jego stronę dłoń na znak porozumienia.

Tsezil jęknęła z rozpaczą za jej plecami.

- Sakura…

Dziewczyna na moment spojrzała w brązowe oczy ukochanej towarzyszki. Chciała jej pokazać, że wie co robi. W odpowiedzi na gardłowe burknięcia sprzeciwu pokręciła nieznacznie głową.

Hinta nie odezwała się przez całe spotkanie. Teraz położyła rękę na ramieniu Sakury w geście wsparcia.

Taka była właśnie różnica między więzią królowej z Hinatą, a tą z Tsezil. Tygrysica martwiła się i zawsze daremnie próbowała powstrzymywać towarzyszkę przed ryzykownymi posunięciami i pakowaniem się w sytuacje bez wyjścia. Natomiast Hinata godziła się bez szemrania ze wszystkimi wariacjami Sakury i nienależnie od wszystkiego, wspierała ją w działaniu. Oczywiście Tsezil ostatecznie też angażowała się i pomagała, ale do końca uważała dziewczynę za nieodpowiedzialną, wybuchową osobę, która wręcz pcha się do kłopotów.

Król Bumithrii uścisnął dłoń królowej, pieczętując podjęte ustalenia. Jego uścisk był ciepły i mocny. Jej ręka delikatna i chłodna od zimnego wichru. Dotykała go, jakby był oślizgłym wężem.

- Na jak długi okres chcesz pozbawić moje królestwo bez władcy? - W interesie Sakury leżało wynegocjować jak najkrótszy czas. Oczywiście nie zamierzała całkiem pozbawiać Esselunith zarządcy. Nie była głupia. Zabezpieczyła się przed tym wcześniej.

- Rok - powiedział stanowczo.

- Rok?! - wywarczała z oburzeniem Tsezil przez zaciśnięte zęby.

- To za długo - zgodziła się z nią Sakura, dla odmiany wykazując się niezmąconym spokojem. - Nie potrzebujesz mnie na aż tak długo, żeby okazać swoją „wyższość”.

Sasuke uniósł brwi, zachęcając ja, by kontynuowała.

- Miesiąc - rzuciła, wiedząc, że się nie zgodzi.

- Miesiąc to z kolei za krótko. - Oboje wiedzieli, że nie zamierza łatwo odpuścić.

- Trzy miesiące.

- Jedenaście.

Sakura zmarszczyła gniewnie brwi.

- Pięć.

- Dziewięć.

- Uch… - zirytowała się w końcu, puszczając się swojej samokontroli. - Uchiha na litość boską. Co ja będę robić tyle czasu na twoim zakichanym zamku? - Nie umiała się dłużej powstrzymać i odkryła nieco swoje prawdziwe emocje.

Uchihę ten wybuch rozbawił.

- Niech będzie osiem, ale ani dnia mniej.

Sakura przygryzła język i skinęła głową.

- Mam nadzieję, że pozwolisz mi zabrać ze sobą towarzyszkę Tsezil - wskazała dłonią na tygrysicę, ciskającą we władcę gromami. Łypała groźnie to na Uchihę, to na jego mantikorę. - A także mojego medyka, Hinatę wraz z jej towarzyszem.

Bumithriański władca skrzywił się ledwo dostrzegalnie. Wiedział, że tygrysica benguicka będzie sprawiała problemy, ale nie był aż tak bezduszny, by rozdzielać towarzyszy. Po dłuższym czasie pustka i tęsknota stawały się nie do zniesienia.

- Czy przygotowałeś stosowny dokument? - zapytała podejrzliwie, chcąc znaleźć jakąś lukę w jego idealnie obmyślonym planie.

Oczywiście, wszystko miał przy sobie. Zza pazuchy dobył dwóch zwiniętych arkuszy.

Sakura najpierw przezornie wszystko skontrolowała.

Śniące Wzgórza, 3 lipca 3453 roku

Na mocy ustaleń tego dokumentu od dnia 4 lipca 3453 roku, królestwa Bumithrii i Esselunit zawierają sojusz. Unia łączy terytoria obu królestw w jedną, wspólną ziemię, a podzielony dotąd lud w jedną wspólnotę braci. Zakazane są odtąd wojny. Wszelkie spory będą rozwiązywane drogą pokojową w majestacie prawa i bez rozlewu krwi. W przypadku zagrożenia z zewnątrz Bumithria zobowiązuje się wesprzeć Esselunith, a Esselunith Bumithrię.

Miasta obu królestw stają się od tej pory otwarte dla każdego mieszkańca Bumithrii i Esselunith. Odrębność zachowają dwie stolice, z których dwoje władców będzie sprawowało pieczę nad swoimi ziemiami według odrębnego prawa, które pozostanie niezmienne aż do wydania stosownego dekretu.

Postanowienie zobowiązują się wypełnić władcy i ich następcy.

Pod spodem znajdowało się miejsce na podpisy.

Sakura przed podpisaniem sprawdziła też zgodność drugiej wersji dokumentu. Ostrożności nigdy za wiele.

Gdy składała swój królewski podpis, dłoń lekko jej zadrżała.

Nienawidziła Sasuke Uchihy i wierzyła, że nigdy nie wybaczy mu zabicia jej ojca. Teraz właśnie odbierała sobie szansę na zemstę. Ta świadomość miała ja odtąd torturować dniem i nocą.

Kiedy Uchiha również podpisał umowy i jedną podał Sakurze, dziewczynie przyszedł do głowy jeszcze jeden pomysł.

- Życzę sobie, żebyś podpisał zobowiązanie, mówiące iż dotrzymasz danego słowa i zwrócisz mi wolność dokładnie 1 marca.

Król zgodził się bez wahania. Nie zamierzał oszukiwać. Ten sojusz był najważniejszy w ich wspólnej historii. Całe szczęście Hinata zawsze była zaopatrzona w pergamin. Przygotowali więc dokument na miejscu.

Po zawarciu wszystkich umów ponownie podali sobie ręce. Było w tym geście coś niesamowicie groteskowego i absurdalnego. Sakura przez chwilę miała złudzenie iż ściskają dłonie na zgodę, niczym zmuszeni przez rodzica, który nie widział sensu w kłótni dzieci podczas zabawy. Ta infantylność zupełnie kłóciła się z powagą sytuacji.

- Pozwolisz, że wrócę do mojej armii, by poinformować dowódców o zaistniałej sytuacji. O niczym jeszcze nie wiedzą.

Uchiha obrzucił ją nieufnym spojrzeniem, ale powoli skinął głową.

- Za godzinę widzę cię przy swoim namiocie. Jeśli nie, wydam rozkaz do ataku - zaznaczył twardo.

- Rozumiem.

Obydwie delegacje odwróciły się w przeciwnych kierunkach i rozjechały.

Sakura zleciła jednemu z wojowników wziąć Hinatę na grzbiet. Musiała teraz przekazać wszystko Virathirowi, Mirasirowi, Gwernowi i Ikuto. Reakcji przyjaciela obawiała się najbardziej.

Przywódcy oczekiwali na nią w napięciu. Wszyscy byli jednocześnie zaniepokojeni i ciekawi.

- Co ci powiedział? - Pierwszy zaatakował oczywiście Ikuto.

- Spokojnie kochani. Nic złego się nie dzieje - oznajmiła, zaskakując wszystkich uśmiechem i radosnym tonem.

Sakura zgrabnie zsiadła ze swojego konia i zerknęła na wciąż wściekłą tygrysicę. Ona z pewnością nie uważała, że jest się z czego cieszyć.

Virathir, Mirasir, Gwern i Ikuto patrzyli na królową podejrzliwie, oczekując dalszych wyjaśnień.

Dziewczyna wyjęła dokument zawinięty i zabezpieczony wstążką i podała elfowi. Dotykała go niemal z czcią.

Wszyscy, łącznie z zaniepokojoną smoczycą, która właśnie wylądowała obok nich, pochylili się nad Mirasirem.

- Zawarłaś z nim pokój? - zapytał z niedowierzaniem, biegając wzrokiem po czarnym atramencie.

Sakura uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Koniec wojny - obwieściła z entuzjazmem zaszokowanym władcom.

Pierwszy odpowiedział Gwern.

- Królowo, jesteś wielka. Nie przypuszczałem, że ta wojna dobiegnie kiedyś końca. - Krasnolud czuł się poniekąd winny, że wątpił w tę niesamowicie silną kobietę. Pochylił swoją kudłatą głowę, żeby ukryć przed wszystkimi łzy wzruszenia, wzbierające w jego oczach.

Virathir skłonił się tak nisko, jak jeszcze nigdy, przed nikim. Zawsze darzył władców Haruno niejakim szacunkiem. Nie wszystkie podejmowane przez nich decyzje mu odpowiadały i nie ze wszystkimi się zgadzał. Jednakże czuł, że Sakurę przewiózłby na własnym grzbiecie, gdyby tego zapragnęła. Jednorożce były dumnymi, potężnymi istotami dlatego nie pozwalały się dosiadać, chyba że w grę wchodzili ich towarzysze.

Wciąż niedowierzający Mirasir oddał Sakurze dokument z szelmowskim uśmiechem. Chciał coś powiedzieć, ale zabrakło mu słów.

Nerahel zaburczała cicho z zadowolenia. Odkąd tylko zobaczyła królową po raz pierwszy, zaimponowała jej. Wiedziała, że jest wyjątkowa.

Jedynie Ikuto nie okazał radości. Za dobrze znał Sakurę, żeby nie zauważyć śladu niepewności w jej oczach, stresu w drżących dłoniach. Znał też charakter rodu Uchiha z racji częstego przebywania na dworze. Miał o wiele lepsze pojęcie o niektórych sprawach od innych.

- Czego zażądał w zamian? - zapytał domyślnie, zwracając na siebie uwagę wszystkich. Jego pytanie przeszyło powietrze niczym sztylet.

Tsezil nie mogła dłużej wytrzymać. Radość na twarzach dowódców doprowadziła ją do szewskiej pasji. Cierpienie i rozgoryczenie, tak sprzeczne z ich absurdalnie dobrym nastrojem, aż z niej kipiały.

- Zgodziła się na niewolę - krzyknęła z rozpaczą. Jej brązowe oczy błyszczały niebezpiecznie, a uszy przywarły płasko do czaszki. Miała ochotę coś rozszarpać.

Pozostali zauważając, w jakim stanie jest tygrysica, cofnęli się dwa kroki w tył. Nigdy jej takiej nie widzieli.

Jedynie Ikuto podszedł bliżej. Jego wściekłość dorównywała tej, która opanowała Tsezil. Chwycił ją za ramiona, wbijając palce w miękkie ciało, próbując ocucić z tego szaleństwa.

- Do niewoli?! - huknął niedowierzając własnym uszom. Miał ochotę nią potrząsnąć. Opanował się jedynie ze względu na to, że nie chciał zrobić przyjaciółce krzywdy.

Adrenalina przyspieszyła tętno Sakury. Serce ścisnęło jej się z żalu.

- Umówiliśmy się, że spędzę osiem miesięcy na zamku Bumithrii w ramach ogłoszenia jego zwycięstwa. - Nie było sensu dłużej tego ukrywać.

Wszystkim odebrało mowę. Ramiona Ikuto opadły z bezsilności, a oczy zapłonęły urazą.

- Jak to zwycięstwa? Przecież zawarliście przymierze. - Tym razem odezwał się cicho, zdławionym głosem.

- Uchiha stwierdził, że musi okazać swoja „wyższość”. Uspokój się Ikuto. To nie ma znaczenia. Te osiem miesięcy to nic. Zgodziłabym się nawet, gdyby zechciał mnie więzić przez całe życie.

Błękit oczu centaura całkowicie zamarzł, a spojrzenie wyblakło.

Wiedział o tym. W końcu była królową, a on tylko wojownikiem. Jego zdanie nie miało tu nic do rzeczy. Odsunął się od niej, rozumiejąc jak wielka przepaść ich dzieli.

Sakurze krajało się serce na ten widok, ale nie mogła postąpić inaczej.

- Gwernie, masz dokument, który chciałam, żebyś przechował? - zapytała już bez entuzjazmu.

Krasnolud z ponurą miną podał królowej pergamin.

Dziewczyna spojrzała z rozpaczą na centaura. W jej oczach wzbierały łzy. Miała wrażenie, że właśnie traci przyjaciela. Szybko jednak odsunęła na bok prywatne uczucia i przemówiła królewskim tonem.

- Ja Sakura Haruno, prawowita władczyni Esselunith, nadanym mi prawem, mianuję ciebie Ikuto, zastępcą na tronie krainy na czas mojej nieobecności. W przypadku mojej śmierci staniesz się dożywotnim piastunem tego stanowiska, a po tobie twoi potomkowie i potomkinie, jak ustanawia prawo.

Wcisnęła rulon w zdrętwiałe dłonie centaura, który czuł, że jego życie legło pod stertami gruzów i popiołów.

- To pismo potwierdza moją wolę. A to, jest dokument potwierdzający pokój i zobowiązanie Uchihy dotyczące uwolnienia mnie w ustalonym terminie. - Westchnęła ciężko. - A teraz pozwolicie, że pójdę się spakować. Tsezil, Hinata, wy też proszę.

Sakura jak w amoku dosiadła swojego konia, którego przytrzymywał dla niej Mirasir.

W oczach pozostałych widziała powagę i zrozumienie. Sami postąpili by tak na jej miejscu. Tylko Ikuto i Tsezil mieli kłopot z zaakceptowaniem jej decyzji.

Zanim odjechała w kierunku namiotu, który służba zdążyła już rozbić, odwróciła się w kierunku armii, wciąż przygotowującej się do starcia.

- Esseluńtczycy, dziś nie dojdzie do starcia! - wykrzyknęła wzmacniając swój głos magią. Streściła pokrótce postanowienia traktatu.

Po chwilowej ciszy, która zapadła po słowach królowej, zapanowała radosna wrzawa i rozgrzmiały gromkie wiwaty.

Sakura popędziła konia. Miała już niewiele czasu. Otoczona lnianymi ścianami namiotu poczuła się lepiej i gorzej zarazem. Rozkazała strażnikom, by nikogo nie wpuszczali.

Wreszcie miała chwilę ciszy i pozornego odpoczynku. Jednak na myśl o wyrazie twarzy Ikuto i o swoim beznadziejnym położeniu, z jej oczu wreszcie popłynęły łzy. Po tylu latach, coś w niej pękło. Nagromadzone cierpienie, przebiło tamę samokontroli i opanowania. Z resztą, w samotności mogła sobie na to pozwolić.

Nie zabierała ze sobą dużo. Tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Płaszcz, drugi strój, pergamin, atrament, gęsie pióro i trochę jedzenia. Miecz i łuk z kołczanem wciąż miała przy sobie.

Kiedy skończyła się krzątać, opadła na swoje posłanie. Ciało miała jak z ołowiu. Z jej oczu nieprzerwanie płynęły gorzkie łzy, zamazując jej pole widzenia. Nie okazała tego wcześniej, ale bała się. Kto by się nie bał na jej miejscu? Miała oddać się w ręce swojego największego wroga, który nie wiadomo jak będzie ją traktował. W dodatku zostawiała królestwo. Chciała wierzyć, że Ikuto poradzi sobie w roli władcy i będzie kontynuował jej politykę, ale ta wizja po prostu budziła w niej obawy. Nawet w dniu koronacji przysięgała, że będzie władać Esselunith aż do ostatniego wydanego tchu. Poniekąd była zdrajczynią własnego narodu. Ta świadomość sprawiała jej ból. Królestwo było czymś o co dbała na pierwszym miejscu. Zawsze…

Nagle usłyszała, jak ktoś wykłóca się z wartownikami i chwilę później do namiotu wpadł zziajany, potargany Ikuto. W jego oczach wciąż odbijał się głęboki zawód.

Dziewczyna nawet nie zdążyła obetrzeć łez.

Mokre ślady na policzkach przyjaciółki skutecznie zgasiły wściekłość centaura. Wyraz twarzy Ikuto gwałtownie przeistoczył się z rozsierdzonego w rozżalony i przestraszony.

Sakura była silną kobietą i każdy kto znał ją lepiej, tak właśnie o niej myślał. Z Ikuto było tak samo. Prawie nigdy nie widział dziewczyny w takim stanie. Chyba tylko po pogrzebie rodziców miała tak czerwone policzki i przygaszone spojrzenie.

- Sakura - szepnął zaszokowany, błądząc wzrokiem po jej twarzy.

Przyszedł na nią nawrzeszczeć, ale już nie mógłby tego zrobić. Zachowałby się jak ostatni, niewychowany egoista. Nie spodziewał się, że dla niej to jest jeszcze trudniejsze niż dla niego. Żałował swojego wcześniejszego, samolubnego zachowania. Był jej przyjacielem, a zaślepiła go pycha i duma.

Królowa odetchnęła głęboko i zdławiła w sobie szloch. Otarła wilgoć rąbkiem płaszcza i spojrzała z bólem w błękitne oczy, które ją odtrąciły.

Centaur uklęknął naprzeciw Sakury i po raz kolejny w ostatnich dniach zamknął w uścisku. Nie mógł patrzeć na jej cierpienie. Chciał je ukoić, ugasić. Jego ciepło wsparło Sakurę, ale i wyzwoliło w niej falę szlochu. Łkała w jego ramię, jak bezbronne dziecko.

Ikuto dotykał jej włosów, pleców i szyi, głaszcząc i próbując uspokoić, ale niewiele to dawało.

- Nie idź. Stoczymy tę bitwę i po sprawie - zaproponował kompletnie bez sensu.

- Nie mogę. Przecież wiesz, że nie mogę. Ten pokój jest tak ważny. Nie wolno mi tak narażać życia ludzi - wyjąkała przez łzy.

- To weź mnie chociaż ze sobą.

Sakura spojrzała na niego z powagą i dla podkreślenia wagi słów, dotknęła miękkiego policzka.

- Chcę, żebyś został w Esselunith i dopilnował wszystkiego pod moją nieobecność. Potrzebuję na zamku kogoś zaufanego. Wiem, że zrobisz to jak nikt inny.

Ikuto próbował się kłócić, ale Sakura nie zamierzała zmienić zdania.

- Najprawdopodobniej będziesz musiał zawrzeć sojusz z królestwem Yerkirii zza drugiej strony rzeki. Już od dawna o to zabiegałam. I proszę, nie wywołuj z nikim wojny - mówiła półgłosem, żeby ukryć drżący ton.

Centaur jeszcze raz spojrzał na dziewczynę błagalnie, ale była nieugięta. Znał jej ośli upór.

- Nie uwalniaj Sfinksa. Z tego byłoby więcej kłopotów niż pożytku. Nie kłóć się z Mirasirem i broń Terrathio z Virathirem, bo dopiero będziemy mieć taką wojnę, że głowa mała. No i dbaj o siebie.

Sakura uznała, że przekazała mu już wszystko i chciała wstać, aby objuczyć konia, ale potężne ramiona Ikuto jej na to nie pozwoliły.

- Muszę już iść - przypomniała mu już bardziej stanowczo.

Jednak wyraz jego twarzy i ta zaborczość niepokoiły ją. Ikuto wyglądał, jakby targała nim jakaś rozterka, jakby kłócił się z myślami. Gdy spróbowała rozplątać jego palce, podjął decyzję.

Nie ważne stało się to, że on jest zwykłym wojownikiem, a ona królową, że on jest centaurem, a ona w połowie elfką. Do tej pory tylko to go powstrzymywało. Ale jeśli mieli się już nigdy nie zobaczyć, jeśli ostatni raz trzymał ją w swoich ramionach, to co miał do stracenia? Na początku sądził, że łączy ich tylko braterska przyjaźń. Bardzo długo nie chciał się przed sobą przyznać, że to nie to i miłość, którą ją darzył dawno wymknęła się mu spod kontroli. Wiedział, że nie wolno mu jej kochać w ten sposób, że to niemożliwe, niemoralne, że złamie mu kiedyś serce. Tak bardzo go to męczyło.

Spojrzał w jej niesamowicie zielone oczy, w których zawsze widział ten błysk. Och… ile razy nie próbował podarować uczuć innej, zawsze wracał do niego właśnie ten kolor.

Zanim zorientowała się, co Ikuto chce zrobić, jego ciepłe, miękkie usta złączyły się z jej delikatnymi, niczym płatki kwiatu. Cierpienia, które w tej pieszczocie łączyli, nie można nazwać słowami. Tak krótka chwila złamała wizję ich niepokalanej przyjaźni.

Sakura domyśliła się, jak bardzo ślepa była. Problemy królestwa pochłaniały ją bezgranicznie, do tego stopnia, że nie zauważyła uczuć Ikuto. A powinna była. Chociaż nie wiedziała jak ta wiedza mogłaby jej pomóc.

Ich przyjaźń umarła. Zastąpiła ją nieodwzajemniona miłość.

Nie patrząc Ikuto w oczy, wyswobodziła się z jego objęć. Czuła, jak jej dusza topi się palona bezlitosną toksyną. Miała wrażenie, że pęka jej serce. Nie odwróciła się za siebie. Schowała do sakwy przy siodle swój bagaż, zarzuciła na siebie płaszcz i dosiadła konia. Chciała odjechać, gdy zatrzymał ją jego głos.

- Będę na ciebie czekał, więc nie zapomnij wrócić.

Nie zdobyła się na odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Popędziła konia, chowając twarz w cieniu kaptura, żeby nikt nie dostrzegł w jej oczach oceanu zawodu wymieszanego z bólem. Już nie płakała. Rysy jej twarzy uformowały się w maskę obojętności.

****

Dla drogich czytelników:

Dziękuję, że jesteście i trwacie nawet, gdy wszystko inne się sypie. Jesteście moją inspiracją i motywacją.