Prolog

Cichy Bór od zawsze napawał ludzi przerażeniem. Porośnięte zielonymi, pachnącymi igłami, czuwające nad domostwami sosny tętniły młodzieńczą witalnością i z gracją pochylały swoje smukłe gałęzie ku ziemi, ale drzewa wewnątrz boru stały na baczność czarne, powykręcane i martwe tak, jak martwa była ziemia za nimi.

Nocą czasem słyszy się jakieś szmery, jakby dawno uśmiercone driady lasu łkały, lamentowały i szeptały ze wściekłością, złorzecząc temu, kto zgładził wszystkie niewinne istnienia, które niegdyś czerpały z gór życie. Ich płacz mrozi krew i przyprawia o głośne dudnienie bojaźliwego serca.

To dlatego tylko nieliczne domy rolników znajdowały się tak blisko Cichego Boru, a centrum miasta wybudowano znacznie dalej.

Od jakiegoś czasu znad Wysokich Gór nadciągało zimne powietrze, chociaż wcale nie powinno. Przecież zboża dopiero niedawno ozłociły pola. Działo się coś nadzwyczajnego i wszyscy mieszkańcy granic lasu to wiedzieli.

Zgodnie z dawnymi podaniami, w zamierzchłych czasach w tych górach znajdowało się wielkie i potężne królestwo. Niestety, trzej synowie władcy po jego śmierci zapragnęli zawładnąć krainą. Przez lata toczyła się krwawa i okrutna wojna, która pochłonęła wiele ofiar. W końcu jeden z trzech braci – Zydar, przegrał. Dwaj pozostali Bumithr i Esselun stworzyli własne siedziby oraz podzielili królestwo na dwie części. Jednakże konflikt między nimi trwał, co raz podjudzany nową wściekłością. Dwa królestwa kontynuowały wojnę, którą aż do dziś prowadzą potomkowie władców, a dawna zadra odbija się w ich krwi, każąc im walczyć i nie odpuszczać, aż któraś strona polegnie.

Lyona, jako neutralne miasto kupieckie na granicy obu królestw, dawno odstąpiło od sporu, chociaż dużo osób opowiada się za obywatelstwem Esselunith, bo do tej stolicy właśnie podróżowało się krócej. Jednak zdarzają się tacy, którzy nie stają po żadnej stronie i to im miasto zawdzięcza autonomię. Nazywa się ich nomadami „wędrowcami”, bo nigdzie nie zagrzewają miejsca na dłużej. Podróżują po Terrathii kontemplując, rozmyślając i nie podlegając nikomu.

Ostatnio do miasta przybywało ich coraz więcej. Przychodzili z wieściami i to bardzo niepomyślnymi.

Rae miał już piętnaście lat, a to wystarczająco dużo, by pracować na roli i uczyć się rzemiosła. Był też na tyle inteligentny, że wiedział, iż coś nadciąga i to bynajmniej nic pomyślnego. Nie został jeszcze dopuszczony na spotkania Rady, ale to nie przeszkadzało mu w dobrym rozeznaniu w sytuacji. Często udawało mu się podsłuchiwać rozmowy dorosłych. Od tygodnia mówili, że Wysokie Góry budzą się z wiekowego snu i ten chłód nie przychodzi znikąd.

Słońce zaszło za chmurami, a lodowate powietrze mocniej otarło się o nogi chłopca i zmierzwiło jego płową czuprynę.

Rae pochylił się, aby wyrwać chwasty z pola, którego doglądał, gdy nagle dostrzegł niepokojący ruch. W jego stronę w szaleńczym tempie, galopowała na kasztanowym koniu najdroższa mu na świecie osoba. Kobieta, którą szanował i kochał. Jej posiwiałe lekko włosy rozwiane były od pędu. Już sam fakt, że dosiadała ich jedynej, starej kobyłki Kory, bardzo go zaniepokoił.

Młodsza siostra Rae, siedmioletnia Mea bujała się niepewnie w siodle przytrzymywana przez matkę.

Poważna, zatroskana i przerażona twarz kobiety dała mu do zrozumienia, że dzieje się coś złego. Kiedy ściągnęła lejce. Kora zarżała w proteście, ale posłusznie zaryła kopytami w ziemię, zatrzymując się.

- Pomóż mi zejść – poprosiła, a jej zmarszczki wydały się chłopcu głębsze niż zwykle, a twarz bledsza.

Rae posłusznie wypełnił polecenie kobiety i cierpliwie czekał na to, co ma mu do powiedzenia. Jego rysy zhardziały. W tym momencie już nie był chłopcem. Miał obowiązek zaopiekować się zarówno siostrą jak i matką.

- Wsiadaj na konia – nakazała, gdy tylko jej nogi dotknęły ziemi.

Rae nie śmiał się sprzeciwić.

- Coś zaatakowało miasto od północno wschodniej części Cichego Boru.

Chłopca ogarnęło przerażenie, mimo że obiecał sobie odwagę.

- To… to nie są ludzie, ani nawet żywe istoty. To Upiorni Rycerze.

Rae zamarł w siodle i mocniej zacisnął dłoń na lejcach. O Upiornych Rycerzach słyszał tylko z opowieści. Ponoć nie widziano ich na Terrathii od zamierzchłych czasów panowania księcia Zydara i jego mrocznej magii. Nadciągała armia nieumarłych.

Spojrzał na matkę; dostrzegł jej spracowane dłonie, wypełnione łzami, błękitne oczy, które po niej odziedziczył i wtedy żal ścisnął mu gardło. Wiedział, że nie może pojechać z nimi. Kora nie udźwignęłaby ich wszystkich, a kobieta pragnęła z całego serca ochronić swoje dzieci i nie obchodziło ją, co stanie się z nią samą. Najważniejsze, by one były bezpieczne.

- Matko… - rozpacz w głosie syna zmobilizowała kobietę.

Teraz liczyła się każda sekunda. Upiorni Rycerze póki, co byli zajęci północną stroną miasta, ale mogli tu dotrzeć w każdej chwili.

- Biegnij do Bumithrii, nie do Esselunith. Musisz dotrzeć do króla i mu powiedzieć.

- Dlaczego nie do Esselunith? – Bardzo się zdziwił, bo elfickie miasto leżało bliżej. W dodatku okolice Bumithrii były groźniejsze.

- Królowa cię nie zrozumie. Musisz iść na zamek Bumithrii. Od tego zależy wszystko.

Znów nie zamierzał podważać decyzji rodzicielki. Wiedział z doświadczenia, że zawsze miała rację.

Matka uścisnęła jego rękę. Takie pożegnanie musiało im wystarczyć.

- Obiecaj, że uciekniesz, jak tylko nadejdzie okazja – błagał, ale już zrozumiał…

Kobieta uśmiechnęła się smutno i skinęła głową, wiedząc, że nie będzie w stanie spełnić tej obietnicy.

- Masz ze sobą miecz. Zapakowałam też jedzenie. Biegnij. – Po tych słowach klepnęła konia w zad, a ten ruszył pędem.

Rae mocno przycisnął szlochającą Meę do piersi, a sam odwrócił się jeszcze przez ramię.

Zanim widok zasłoniły mu drzewa, ujrzał dymiące się miasto i dwóch czarnych jeźdźców za plecami matki.

Starał się o tym nie myśleć. Przetarł łzy, uderzył konia piętami w boki i przyspieszył. Przerażenie, żal i ciężar spoczywającej na nim odpowiedzialności gnały go przed siebie. Miał nadzieję, że uda im się przeżyć te siedem dni drogi przez Wielkie Równiny Poległych i Bagna Mistis.

****

No i co ja mam powiedzieć? Przeprosić? Raczej nie. Wierzę, że więcej zyskałam niż straciłam na usunięciu moich blogów. Teraz wiem, że nie ważne jak będzie wyglądało moje życie, nie ugnę się i skończę to opowiadanie. Wiem, że będzie ciężko, dlatego zostawiam sobie trochę oddechu, wolnej przestrzeni.  Dlaczego wróciłam? Chyba za bardzo mi tego brakowało. Miałam kolosalne poczucie winy i było mi ciężko bez tego świata.

Podziękowania należą się Patce i .romantyczce za ich wytrwałość, wyrozumiałość, lekkie suszenie mi głowy i przeganianie po rozżarzonych węglach, gdy tego potrzebowałam. Wierzę, że gdyby nie ich wsparcie nie zobaczylibyście mnie tu więcej. Dedykuję im nie prolog, ale całego bloga, jak gdyby była to moja książka.

Autor: Ikula